دل نوشته هام

طبقه بندی موضوعی

۱۲ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۶ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

اون روزی که رضا عطاران برگشت گفت:"به خاطر خندیدن ملت حاضرم حتی شلوارمو دربیارم" خیلی از همین برادرای ارزشی بهش تاختن.

امروز که جناب رئیسی هنردوست(!)، با تتلو ملاقات کرد، یاد رضا عطاران افتادم.

اون عطاران بدبخت به خاطر یه هدف خوب(خنده مردم) حاضر بود هر کاری بکنه و ایشون برای چهار دونه رأی حاضره دست به دامن چه کسایی که نشه.

واقعا چه ارزشی داره آقای رئیسی؟

شما اگه واقعا به هنر ارزش قائل بودین، هنرمندا هم بهتون خوب جواب میدادن. چرا هنرمندایی مثل کلهر، علیرضا قربانی، سالار عقیلی و خیلیای دیگه از استادان باید بیان از روحانی حمایت کنن و جناب آقای تتلو بیاد از شما حمایت کنه؟


  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

این کامنت رو دوست عزیزی تو پست جناب آقای تقوی گذاشته بودن. من صرفا به عنوان یه بازی فکری میخوام جواب این کامنت رو به خودم بدم و احتمالا برای هیچ کس دیگه ای جز من مصرفی نداره. این پست یه پست سیاسی نیست فقط شاید یه جورایی گفتگوی درونیه و به شدت امکان اشتباه بودنشون هست.

"نمی خوام در مورد رای دادن یا ندادن بحث کنم. ولی همیشه در مورد انتخاب بین بد و بدتر و این منطق که چه آلترنتیو دیگه ای وجود داره برام سئوالی وجود داره.
فرض کنیم تو یه سیستم گزینه های ۱ و ۲ …تا ۱۰ وجود داره و ما هر سال یکیشون رو باید انتخاب کنیم. به ترتیب ۱ بهترین و ۱۰ بدترین گزینه است. یعنی ارزش به سمت ۱۰ نزولی هست. حالا اگه هر سال یک گزینه از ابتدای لیست حذف بشه و ما هم با این منطق “انتخاب بهترین گزینه موجود” کار کنیم، سال اول ۱ ، سال دوم ۲ ، سال سوم ۳ و … رو انتخاب می کنیم.
در این حالت درسته که هر سال بهترین گزینه موجود رو انتخاب کردیم، اما کیفیت انتخاب های ما هر سال کمتر شده. حذف کننده محترم هم همیشه مطمئن هستش که می تونه همین روند رو ادامه بده. چون ما که به هر حال یکی را انتخاب می کنیم. نکته جالب تر اینکه حتی برای حذف کننده داستان ما قابل حدس هم هست که ما امسال از ترس لولو خور خوره شماره ۹ و ۱۰ می خوایم به گزینه ۸ رای بدیم. حتی به قول معروف مهندسی هم می تونه بکنه. یعنی گاها می بینه با شماره ۸ هم حال نمیکنه دیگه. یه سال ۷ و ۸ رو با هم حذف میکنه. ازون ور دو تا لولو خور خوره جدید با شماره ۱۱ و ۱۲ رو میکنه که ادم میگه درسته امسال شماره ۸ رو هم حذف کردن، ولی خداییش شماره ۹ از ۱۱ و ۱۲ دیگه بهتر هستش."

***

با فرض اینکه اینجور شماره بندی ها درستن:

متاسفانه یه چیزی که ما انسان ها خیلی راحت ازش میگذریم، قضیه خطی و غیرخطی بودن یه چیزه.

اگه بخوام تو همین مثال بگم، فرض کنیم رنج ناشی از اینکه 1 در میان گزینه ها نباشه و مجبور بشیم به 2 رأی بدیم رو، x بدونیم.

به نظرم رنج ناشی از اینکه گزینه ی 4 نباشه و ما مجبور بشیم به 5 رأی بدیم، دیگه برابر با x نیست. احتمالا چند برابر x خواهد بود.

این چند برابر بودن، احتمالا به پارامترهای دیگه ای هم باید مربوط باشه. مثلا احتمالا به حافظه تاریخی اون ملت هم بستگی خواهد داشت.

وقتی شرایط از یه جایی به بعد دیگه باب میل مردم نبود، احتمالا حتی اگه اون شماره 1 رو هم بذاری جلوشون قبول نخواهند کرد.(سواد سیاسی و تاریخی خیلی پایینی دارم اما اونطوری که شنیدم "بختیار" رو شاید بشه واسه این مورد مثال زد)

دوم اینکه احساس میکنم تو کامنت این دوستمون به یک طرف قدرت زیادی داده شده و طرف دیگه فقط مجبورند رای بدهند.

یه سوالی که تو بعضی جاها واسم مطرح میشه، اینه که "آیا این مورد جزو توهم توطئه محسوب میشه یا نه، واقعا یه توطئه است؟"

در مورد این مثال، فک نمیکنم توطئه ای در کار باشه. 

گرچه احتمال جهالت مردم و استفاده کردن از این جهالت توسط بالاسری ها وجود داره، اما هر بلایی سر جامعه ای که جاهلن نازل بشه، حقشونه.("انّ الله لا یُغیِّرُ ما بقوم حتّی یغیّرو ما بانفسهم")

فک میکنم توطئه ای وجود نداره ضمن اینکه شرایطی که دنیای مدرن به وجود آورده دیگه برای بسیاری از افراد مصونیتی باقی نذاشته، اطلاعات به سرعت منتقل میشن و اینکه قدرت رو فقط به یه گروه از جامعه انتساب بدیم، شاید برای این دوره زمانه نباشه. درسته که تو ایران برخی محدودیت ها غیرقابل اجتنابه(که دلیلش بینش دینی اشخاص خاصیه) اما باز هم مدرنیجات حداقل تاثیر کم و مثبتی در ایران گذاشته(علاوه بر برخی آسیبهایی که وارد کرده)

***

پینوشت نامربوط سیاسی:

دار و دسته احمدی نژاد با این شعارهای ضداشرافی گری، دقیقا چی میخوان بگن؟ میخوان دوباره همه مردم رو به یه سطحی از فقر برسونن تا دیگه اشرافیتی نداشته باشیم و همه بتونن در یه عدالت مساوی بینانه زندگی کنن؟این مشخصه که هیچ کس از وجود اشرافیت راضی نیست اما متاسفانه برنامه ای که این افراد برای برچیدنش میدن، به نظر برنامه معقولانه ای نمیاد. "منابع پیش بینی شده" ای که قراره از آسمون نازل بشه و در صورت نازل نشدن، همه مون به لقاءالله بپیوندیم. 

فک کنم تو کتاب "در باب حکمت زندگی" بود که نوشته بود، مردم اندیشمندان جامعه رو به تواضع سوق دادن تا اونا رو به سطح خودشون بکشونن و میزان حقارت خودشون رو کمتر کنن.

اون کسی که دانشمنده یا در طبقه بالای جامعه قرار داره، خودش باید بدونه که تواضع داشته باشه. اگر هم نداشت، فک کنم اینکه افراد سطوح پایین تر از تواضع نداشتنش شاکی بشن، کار خیلی مسخره ایه. گرچه به نظرم افراد سطوح بالاتر میتونن از طرف شاکی بشن.

شعار ضد اشرافی گری رو هم، همچین چیزی میدونم. 

البته متاسفانه با این جور شعارها(شعار به معنای واقعی کلمه) دل افرادی هم رو بردن.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

زمان عوضی

یکی دیگه از طنزهایی که موجوده، مسافرت در زمانه. زمان طرف رو مثلا به 1000 سال پس و پیش میکنن و با واکنشهایی که طرف با این زمان عوضی میکنه، باعث خندیدن مخاطب میشن.

این طنز واقعی یا تو خود من مشاهده میشه.

یعنی من خودم احساس میکنم آدم این دوران نیستم. نه از علوم روز(علوم شناختی، پیچیدگی یا ...) خبر دارم نه از روندهایی که تو دنیا اتفاق میفتن آگاهم و نه برنامه ای برای آینده دارم(شاید چون واسه همین الان هم برنامه ای ندارم). نه اینستا و تلگرام بلدم. البته اینطوری که شنیدم، برای یک فرد مدرن بودن، داشتن یک اینستا و گذاشتن عکس های شیک مجلسی و یه تلگرام برای خوندن آخرین خبرها کفایت میکنه و نیازی به چیزای دیگه نیس.

یا تو افرادی که دارن تفکر بخشی از جامعه ما رو هدایت میکنن. بعضی وقتا همین هدایت گران جامعه چیزایی میگن که من شاخ در میارم چه برسه به اون کسی که واقعا حالیشه. (برای تخریب بعضی چیزا حاضرن خودشونو احمق هم جلوه بدن)

***

با این که به برگشتن به گذشته در برخی افراد اعتقاد دارم، اما به اینکه فردی از زمانه خودش جلوتر باشه، معتقد نیستم.

این روندی که همین الان تو دنیا هست، حاصل طبیعی گذشتن زمانه و تربیت شخصی هم که بعضی ها فکر میکنن از زمانش جلوتره هم حاصل همین روند موجوده.

اصلا من به طبیعی بودن خیلی چیزا معتقدم. یعنی روند حاضر مطلوبه و کسی نمیتونه بهترش کنه. تنها تغییری که میشه داد اینه که بدترش کرد.

به خاطر همین هم فکر میکنم که سیاستمدار نمیتونه وضعیت جامعه رو بهتر کنه اما میتونه وضعیت جامعه رو از اون چیزی که هست بدتر کنه.

***

شاعر عزیز دل، اچبر آقا اکسیر(همون اکبر اکسیر) یه شعری دارن با روح و روان من بازی میکنه. ربطی به زمان نداره گرچه به شخصش مربوط میشه.

"در راه کشف حقیقت
سقراط به شوکران رسید
مسیح به میخ و صلیب
ما نه اشتهای شوکران داریم
نه طاقت میخ و صلیب
پس بهتر است بجای کشف حقیقت
برگردیم و کشکمان را بسابیم!"

نمیدونم دوران کشک سابیان کی بوده و در چه دوره تاریخی داشتن حکومت میکردن، اما خیلی دوست دارم برگردم تو اون زمان زندگی کنم. حداقل با عزت نفس خاصی به زندگی ادامه میدادیم.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

متاسفانه از سیاست چیزی نمیفهمم. این چیزی نیس که بتونم با افتخار بگمش. 

اما واقعیت اینه که بعد یه مدت تلاش(حدود یکی دو سال از سالهای دانشجویی) با خوندن صبح تا شب خبرگزاریا از هر جناحی برای تبدیل شدن یه فرد آگاه از لحاظ سیاسی تو این زمینه شکست خوردم.

رویدادها رو میتونستم ببینم. نظر افراد مختلف رو میتونستم در مورد یک رویداد بدونم. اما نمیتونستم از خودم تحلیلی داشته باشم. نمیتونستم روند رو ببینم. نمیتونستم قضاوت کنم. 

مثل اون بچه ای بودم که وقتی ازش می پرسیدن سگ رو بیشتر دوس داری یا گربه رو؟ میگفت گربه و وقتی ازش میپرسیدن گربه رو بیشتر دوس داری یا سگو؟ میگفت سگ. حق رو بیشتر به اون کسی میدادم که آخرین بار حرفاشو شنیده بودم.

خب الان دیگه سعی نمیکنم اینطوری باشم. یه فرد الکی آگاه اما در واقع بی خبر.

یکی از راهکارهایی که برای مواقعی مثل انتخابات دارم، تبعیت از آدماییه که میشناسم. 

الان هم کسی که رای منو میسازه، آقای شعبانعلیه. چون میدونم که تعداد صفحات کتابی که تو یه سال میخونن، اندازه کل کتاباییه که شاید تو کل عمرم بخونم. مطمئنا خیلی سیستمی تر از من فکر میکنه، مطمئنا تجربه کاری خیلی بیشتری داشته و ... .

وقتی میدونم یه همچین شخصی قراره به آقای روحانی رای بده، دیگه چرا من الکی سرمو با بحث کردن با کسایی که به اندازه دو قدم جلوترشون رو نمیبینن بحث کنم؟(تصویر از اینستاگرام ایشون)

***

پینوشت خاطره:

یه بار با یکی از کسایی که میگفت به رئیسی رای میده، همینطوری بحث میکردیم. من میگفتم من قراره بدون هیچ پشتوانه علمی به روحانی رای بدم و اونم هی از اینور و اونور راجع به رکود و بیکاری و تحریما و اینجور چیزا میگف. منم به جرات میتونم بگم تو هر جمع 100 نفره رندومی تو ایران، حداقل تو اقتصاد جزو بیسوات ترینام، اما با گفتن دو سه کلمه نقدینگی و "رابطه منفی بیکاری با تورم در کوتاه مدت" و اینجور چیزا طرف قانع شد و برگشت بهم گفت"تو خوندی میدونی، واللا ما که نمیدونیم". طرف به همین سادگی قانع شد. طرف اخبار رجانیوز و snn و اینجور چیزا رو میخونه و فکر میکنه آگاهه، باز رحمت خدا بر من که میدونم هیچی نمیدونم. طرف نهایت چیزی که میخونه، اخبار سیاسیه بعد بازم میخواد آینده خودشو خودش تعیین کنه. هر کسی واسه خودش متخصص بشه، اینطوری میشه دیگه. البته ایشون بازم به رئیسی رای میدن اما حداقل تو زمینه بیکاری سرشو قال کردم.

رئیسی ای که من با این که فقط یه کتاب اقتصادی خوندم، به نظرم من بیشتر از اون درباره آینده ایران برنامه دارم. 

یکی از اصطلاحات عرفانی ای که ایشون به دایره لغات سیاسی اضافه کردن، "منابع پیش بینی شده" است. اینطور که میگن قراره یه ممه ای رو لولو بیاره.

***

پینوشت توضیحات اضافی:

میشه یه سوال پرسید که چرا آقای شعبانعلی رو برای تبعیت انتخاب کردی؟ در حالی که شاید خیلیای دیگه(از نخبه ها) مثلا به قالیباف یا رئیسی رای بدن.

این درسته که میشه رای رو از روی دست خیلی های دیگه خوند اما فعلا این شخص شخصیه که در این دوره، بیشتر از هر کس دیگه ای برای خودم و جامعه دلسوز میبینمشون. 

من فعلا مطابق عقل خودم عمل میکنم و عقل خودم میگه که ایشون خیلی بهتر از من و خیلیای دیگه میفهمه.

***

پینوشت دلیل تراشی:

یه دلیل تراشی ای که برای خودم دارم از روی نگاه کردن به نوع مذهب کاندیداهاست.

من که سیاست و اقتصاد نمیفهمم، اما حداقل میتونم بگم از لحاظ مذهبی و اعتقادی فکرم به کدوم یکی از کاندیداها نزدیک تره.

و واقعیت اینه که نوع تفکر مذهبی جناب روحانی رو خیلی بیشتر از نوع تفکر مذهبی رئیسی و قالیباف دوس دارم.

***

بخوانید: با شعور مخاطب بازی نکن از وبلاگ سعید یگانه به عنوان یک مدیر باتجربه

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

روز تولد

هشدار: اگه خوندید و وقتتون تلف شد، مقصر خودتونید :)

***

خب همونطوری که قول داده بودم، 20 اردیبهشت هم رسید.

ممکنه برای جوانی این سوال به وجود بیاد که مگه قرار بود نرسه؟ عیبی نداره، به هر حال جوونن و مشتاق علم. ما هم در جامعه مون آزادی هست و هر کس باید بتونه سوالشو بپرسه. البته اینا زیاد مهم نیس، مهم اینه که من برای این سوال جوابی ندارم.

اما چون مجبوریم به هر سوالی جواب بدیم، باید بگم من از یک ماه پیش اینور و اونور کار میکردم و اضافه کاری و خواب 2 3 ساعتی و ... تا بتونم پول رو پول بزارم و بتونم امروز یه چیز خیلی خاص بخرم. 

گوجه سبز.

بفرمایین

اگه تا این لحظه گوجه سبز نخوردین بگم که خیلی خوشمزه بود p:

***

اما به دور از شوخی و با توجه به اینکه عکس بالایی کاملا فتوشاپه، امروز تولدم بود.

دیشب وقتی برمیگشتم خونه، وقتی آیفون خونه رو زدم، درو باز کردن. وقتی تو حیاط رفتم، دیدم چراغا خاموشه. با خودم گفتم حتما برقا رفته اما چرا آیفون کار کرد؟ فهمیدم یه کلکی دارن میزنن و قبل از این که اونا منو سورپرایز کنن، من سورپرایزشون کردم. قبل اینکه برسم خونه، گفتم "فهمیدم". اصولا نباید میگفتم اما اولین باری بود که میخواستن سورپرایز کنن و منم بی شعور. 

دیشب برای اولین بار یه جشن تولد واسم گرفتن(این جور مراسما بعد ورود زن داداش جدید به خونواده اتفاق میفته).

همیشه فک میکردم برای کسی که جشن تولد میگیرن احساس خوبی به وجود میاد.

اما هر چیزی رو باید تجربه کنی تا بفهمی واقعا چه حسی داره.

یه حس بدی داشتم. نه به خاطر اینکه سنم یه سال دیگه بالاتر رفته و من هیچ .... نتونستم تو زندگی بخورم.

یه احساس بدی که دلیلشو میدونم اما نمیتونم بگم؛ شرمنده.

من از رسوم تولد خبر نداشتم. اما گفتن قبل فوت کردن شمع باید آرزو کنیم. آرزو هم آرزوهای بچگی.

***

هر کی بهم تبریک میگفت، منم بهش تبریک میگفتم :)

به همه تون این اتفاق خجسته رو تبریک میگم و به خاطر شماها از خدای خود آرزوی طول عمر برای خودم دارم :)

***

یه عبارتی قبلا شنیدم و واسم جالب بود"40 سالگی، گوسالگی" که فک کنم اسم یکی از نمایشگاه های بزرگمهر حسین پور بود(به نظر میرسه گوسالگیش ایهام داره )

اما واقعا میشه این عبارت رو هم به کار برد : "21-24 سالگی، گوسالگی"

نمیدونم این ابهام ذاتی این دوران از زندگیه یا در مورد من داره به شدت نمود پیدا میکنه.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

معرفی کتاب طنزنویسی

وقتی فکرت زیاد کار نمیکنه یا تحت فشار بعضی چیزا هستی، یکی از راه ها برای نوشتن، نوشتن راجع به کتابیه که میخونی یا فیلمی که میبینی یا ...
راه دیگه ای برای فرار از ننوشتن نداشتم. کتاب آوردم واستون.
***
چن مدتی هست کتاب "اسرار و ابزار طنزنویسی" رو میخونم. طبق جلد کتاب، نگارش و تدوین و ترجمه کتاب کار جناب آقای "محسن سلیمانی" هست. یه سری مقاله از طنز پردازای خارجی و ایرانی و یه سری مصاحبه با طنزپردازای بیشتر ایرانی(مثل عمران صلاحی، منوچهر احترامی، کیومرث صابری و 2 نفر دیگه) تو این کتاب هست. محتوای کتاب هم 542 ص است. قیمتش هم که عالیه. 14 تومن.
نحوه انتخاب کتاب واسه من، اینطوریه که یا باید بقیه تعریفشو کرده باشن، یا قیمتش پایین باشه حتی اگه بقیه ازش بد گفته باشن :)
یه نسبت تناسب برقرار کردم دیدم 14 تومن واسه یه کتاب 630 صفحه ای می ارزه :)
***
یه سری چیزایی که واسم آموزنده بود:
1-یکیش نوع نگاه طنز پردازا به دنیا بود. 
"چیزهای اطراف ما آنطور که می نمایند نیستند و اساس کنایه طنزآمیز یا طنز در همین تناقض یا عدم تناسب بین زندگی واقعی و آن نوع از زندگی است که ما فکر میکنیم باید باشد. به نظر ما کارهای دنیا باید معنی(یا منطقی) داشته باشد، اما ندارد؛ جهان باید متین باشد، اما اصلا نیست. و باز ما فکر میکنیم دنیا مثل تیم فوتبال یا شرکت چمن کاری دنبال یک هدف جدی است، اما آخر سر کاشف به عمل می آید که این هدف، هدفی مسخره بوده است...
همانطور که ولتر سال ها پیش گفته، زندگی چیز جفنگی است ولی ما سعی میکنیم از معنای زندگی سر در آوریم. حاصل این تلاش بی فایده هم خلق بهترین آثار طنزآمیز عالم بوده است"(ص 38)
احتمالا اون آزمایشی که به یه سری خانواده ها روبات سگ درب و داغون میدن و سگا الکی هر بار یه رفتار نشون میدادن و برخی از خانواده ها واقعا فکر میکردن روباتشون هوشمنده رو شنیدین. وقتی ما این حرفِ هوشمند بودن روباتشون رو میشنویم، خنده مون میگیره، اما قبلا هم گفتم، بعضی از ماها هیچ وقت نمیتونیم به خودمون بخندیم، در حالی که داریم همون کار خانواده ها رو میکنیم. معناسازی دیوانه وار زندگی، تفسیر نشانه های تکرارشونده و ... . 
2- تو بعضی چیزا هم میشه دقیق تر شد و فکر کرد:
آیا به شوخی گرفتن زبان ها و نژادها راه نامناسبی برای طنز آفرینیه؟
آیا انتقاد کردن بدون ارائه راهکار غیرمنطقیه؟ یا ... 
(در مورد سوال دوم، طنز پردازا میگن که "راهکار بده وگرنه انتقاد نکن"، یه روش برای کمتر کردن انتقادهاست. و به نظرشون یه حرف شر و وره.)
***
چیزای بدی که من در مورد کتاب میدونم:
اولا تو اسم کتاب، وجود "اسرار" به نظر یه کلمه بی معنی میاد.
واقعا چیزی به نام اسرار نوشتن میتونه وجود داشته باشه؟ رابرت مک کی تو مقدمه کتابش دو سه تا جمله داره، خیلی خوبن:"کتاب درباره واقعیات است نه رازهای نویسندگی". تنها چیزی که وجود داره اصول نوشتنه که اون هم از هزاران سال پیش تغییری نکرده. نه در طنز نوشتن و نه در جدی نوشتن.(البته بعضی وقتا حین مواجهه مخاطب با فیلم، اسراری هستن که یه فیلم بد از دید منتقدین رو به یه فیلم کالت تبدیل میکنن. اما فک نمیکنم این قابلیتی باشه که بشه تقلید کرد.)
دومین چیز بد، اینه که تو جلد کتاب اسمی از "وودی آلن" اومده در حالی که هیچ مقاله ای از ایشون وجود نداره. اسم ایشون تو خرید بنده بی تاثیر نبوده، گرچه اگه اسمی از ایشون نبود هم کتابو میخریدم، اما بهتر بود که اسمشون نباشه دیگه.
***
اگه به طنز علاقه دارین، کتاب خوبیه.
***
20 اردیبهشت کم کم داره میرسه
  • مرتضی خیری
  • ۱
  • ۰

مرد عوضی بدون خنده

واقعیت اینه که این پست شاید از پستای دیگه ام، خیلی بدتر باشه.

***

این مطالبی که پشت بندشون یه «بدون خنده» دارن و قبلاً دو تا ازونا نوشتم، چیزایین که تو طنزنوشته ها وجود دارن و بهشون تو فیلم یا نوشته‌های طنز میخندیم، اما به هر دلیل ممکن نمیتونیم بهشون تو واقعیت بخندیم(که به نظرم اشتباهه). با اینا سعی میکنم یه خورده جهان رو شوخ تر ببینم.

***

یکی دیگه از شگردهایی که تو طنزنویسی ازش استفاده میشه، وجود یه مرد عوضیه.

احتمالاً از این نوع طنز، مجموعه های مرد (دو)هزار چهره و به احتمال قوی تر، فیلم مارمولک رو دیدین.

یه چیزی که به نظرم این شگرد میخواد به آدم بگه، اینه که دست طبیعت و جامعه اون قدری که بالای آگهی ترحیم ها مینویسن، خوش سلیقه نیست.

مثلاً مسعود شصت چی(مرد هزار چهره) تو هر جایی که خودشونو نخبه یا ... میدونستن میرفت، در مدت کوتاهی بهتر از بقیه عمل میکرد.

مثال واقعیتر: اونطوری که از بقیه شنیدم، اگه به صورت رندوم از بین تمام حیوانات ایران زمین(ناطق و غیرناطق) یکی رو انتخاب میکردن، احتمالاً خیلی بهتر از 8 سال احمدی نژاد مدیریت میکرد.

اما چه دلیلی باعث میشه، نخندیم؟ یه قسمتش اینه که فکر میکنیم تو زندگیمون تأثیر دارن و ما نمیتونیم به اشتباه انتخاب کردن بقیه و تاثیرشون تو زندگی ما رو به چشم شوخی ببینیم.

(گرچه من خودم با جمله بالا موافق نیستم و از خودم سؤال میکنم که واقعاً چقدر سیاستمدارا تو زندگی ما تأثیر دارن و راستش هنوز با بی شعوری خاص خودم، به خودم جواب میدم که تأثیر کمی دارن؛ همونطور که پدر نقش کمی در سبک زندگی فرزند داره.)


و به نظرم یه دلیل دیگه نخندیدنمون اینه که بخش زیادی از این مردای عوضی، مذهبیای ما هستن و ریا ( و دروغ) کار اصلاً خنده داری نیست.

واقعاً اگه بخوان مردای عوضی جامعه ما رو حذف کنن، احتمالاً بخشی از صف اول های نماز جمعه ها حذف میشه و نماز جماعت به امام جمعه وصل نمیشه؛ البته اگه قبلش ...

***

اصل حرف همون شعریه که مارمولک میخوند:

تن آدمی شریف است به جان آدمیت                        «نه همین لباس زیباست نشان آدمیت»

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی          چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

.... متن کامل در گنجور


خیلی بیشتر از اینایی که تو فیلما هست، مرد عوضی وجود داره، اما آن‌چنان خنده‌دار به نظر نمیرسن

یعنی شاید تعداد افراد زیادی در جایی که استحقاقشو داره، نباشه. 

شاید بهتر باشه یاد بگیرم یه خورده جدی نگیرمشون

***

این قسمت به دردنخورتر از قسمتای بالاییه:

یکی دیگه از جماعتی که خیلی «عوضی» هستن، بخشی از پزشکامون هستن.

میخواستم تنفرمو از پزشکی هایی که جاذبه اونا رو از دماغ فیل کشیده آورده پایین، ابراز کنم.

دو سه روزی هس کل فحش هایی که بلدم رو نسبت به این قوم دوست نداشتنی روانه کردم.

.به این دانشجویان پزشکی اول باید 8 سال درس اخلاق داد و بعد پزشکی یاد داد

گرچه درسشون هم جز حفظ کردن اسم دو سه تا میکروب و ویروس چیزی نداره و مهم‌ترین مهارتشون هم توانایی خون دیدنه.

باشد که خدواند بر ایشان عقل سالمی عطا فرماید و هی «پزشکی پزشکی» نکنن.

البته مشکلی هم نداره. برای کمبود عزت نفس هر کسی برای خودش چاره ای داره.

***

گفتم خبرهای خوبی در راه هست. 20 اردیبهشت کم کم داره میرسه :)

  • مرتضی خیری
  • ۱
  • ۰

زیباترین شهر: وطن

به رسم بهار امسال، یه صفحه دیگه از کتاب طبیعت رو هم با دوستان عزیز خوندیم. 

گفتم شما رو هم در جریان لذت بردنمون بزارم. باشد که راهتان را به سمت تکاب نیز کج کنید :) 

این بار رفتیم قینرجه.

اول یه عکس ببینید بقیه شو بگم.


متاسفانه عکاس خوبی نیستم، وگرنه آبشار از نزدیک خیلی قشنگتره.

همین آب رو اگه دنبال کنید، میرسید به قسمت حموم ها. سه تا حوضچه آب گرم.

اون آب وسطی همون آبشاره که آبش سرده و دوتا حوضی که میبینید، چشمه های آب گرمن. 

یکی از بهترین شبهای عمرم رو، تابستون قبل اومدیم اینجا و تو آب دراز کشیدیم و حال کردیم. اون شبی که ما رفتیم، بارش شهابی وجود داشت و اتفاقا بهترین مکان دیدش هم تخت سلیمان(یه جاذبه دیگه شهر ما) بود. به خاطر همین تو همون آب گرم، با نگاه کردن به آسمون از دیدن ستاره های دنباله دار هم لذت دوچندانی میبردیم.(اون حوض دومیه یه چیزی شبیه تخت خوب هم داره که میتونی دراز بکشی)

یه چیز قشنگ دیگه اینجا هم صخره هاشه که پر از مارن. این بار متاسفانه چون هوا سرد بود ما مار ندیدیم، اما دفعه قبل که خواهرم اونجا بود، این عکس رو گرفته بود. 

تا اونجایی که من شنیدم، این مارها به آدما آسیبی نمیرسونن و به خاطر همین رفت و آمد بدون مشکله.

خوب بید؟

***

همونطور که قبلا هم نوشتم، خدا، وطن و مادر سه کلمه ای هستن که احساس میکنم مفهوم یکسان اما شکل های متفاوتی دارن.

شاید به خاطر همین هم وقتی تو یه جمع دوستانه گفتم "تکاب بهترین شهر دنیاس" بیشتر دوستا خندیدن اما به هیچ وجه نه از گفتنش پشیمونم و نه احتمال میدم که بعد این پشیمون بشم. منظورم اینه که فک نمیکنم کسی بگه مادر من شخص بدیه. و شاید همونطور که شاید کسی نگه خدای من، خدای بدیه. البته شاید بعضیا این حرفارو بزنن اما واسه من این حرفا یه حرف احمقانه اس و هیچ معنی خاصی نداره.

(و به همون اندازه ای که این سه کلمه رو یکسان میدونم، کلمه های "حاکم سیاسی" و "پدر" و "سیاست" و اینجور کلمه ها رو هم یکسان میدونم. به نظرم میشه از بعضی جهات مقایسه شون کرد.)

***

تکاب از لحاظ جاده ای هم خیلی بدمسیره و هم تعداد راه کمی به سمتش وجود داره. به خاطر همین یه خورده تعداد گردشگراش کمتره.

این کم بودن گردشگرا، چیزیه که نمیتونم پیش خودم حلش کنم.

من به عنوان یه شهروند عادی که شغل بازاری خاصی اینجا ندارم، از تعداد کمش لذت میبرم. شاید چون فک میکنم اگه گردشگر زیاد بیاد، احتمالا مناطق ما دیگه به این زیبایی که لذت میبرم نباشن(آشغال ریختن و صدمه زدن و ...)، یا به این دلیل که از خلوت بودنش لذت میبرم.

اما وقتی به عنوان یه بازاری فک میکنم، احساس میکنم شهر از کم بودنش یه جورایی صدمه میبینه. شاید اگه از لحاظ توریستی خوب بود، بعضی از جوونامون که تو شهرای مختلف دارن به دنبال کار میگردن هم راحت تر بودن، یا حداقل یه خورده وضعیت بازاریا بهتر میشد.

اما من از همین وضعیتی که شهر داره خیلی راضیم و البته انشاالله وضعیت روستاها و شهرهای کوچک هم از این به بعد خیلی بهتر شه.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

امسال هم مثل پارسال کنکور دادم، منظورم از مثل پارسال اینه که باز هم قسمت تخصصی شو با تکنیک شانسی پر کردن جواب دادم. 

این شانسی پر کردن گزینه ها یه حسی بهم میده که هیچ جای دیگه ای تجربش نکردم. خیلی حس ناامیدکننده و در عین حال طنزآمیزیه. یه جورایی خندم میگیره.

اما تفاوتش این بود پارسال برق دادم، امسال مدیریت. (البته امسال هم واسه دلخوشی خودم کنکور دادم، یعنی اگه مثل پارسال رتبم نسبتا خوب بشه، شاید باز هم واسه انتخاب رشته اقدام نکنم.)

تفاوتی که به وضوح دیدم، این بود که فک میکنم اکثر افرادی که تو مدیریت دیدم، بالای 27 ، 28 سال سن داشتن و سن بالاتر هم زیاد بود. در حالی که تو کنکور برق اکثر بچه ها تو همون رنج سنی خودم بودن و افرادی هم وجود داشتن که ترم 6 بودن و کنکور اصلیشون سال بعد بود.

یه جورایی جالب نیست؟ حداقل میتونم اینطوری فک کنم کسایی که مدیریت میدادن، دید بهتری از جامعه داشتن و برقیا بیشتر واسه مدرک یا شاید چیزای دیگه کنکور میدادن. نمیگم حتما اما به نظرم اینکه متوسط سنی یه رشته از اون یکی بیشتر باشه، واسم معیار جالبیه.

***

کلا احساس احمق بودن، حس مطلوبی نداره؛ مخصوصا اگه این احساس از یه بازی اومده باشه.

با مادرم یه استخون جناق شکستیم(یا تُرکیش میشه: چقّیشمک) و سر 10 تومن با هم شرط بستیم. بعد دو روز، پولی تو هال خونه رو زمین گذاشته بودم، اومد گفت:بیا این پولتو بگیر بذار جیبت، و وقتی پولو گرفتم، گفت:یادیمدا(یعنی: یادم بود) و یه لحظه اصلا حس غافل بودن شدیدی کردم و تا 5 دقیقه با مادرم فقط خندیدیم.

با خانوم جماعت بازی نکنید. خیلی زرنگن :) اگه هم بازی کردین، با مادرتون بازی کنید، به غایت لذت بخشه :)

نکته دوم اینکه بدونید سر بازی جناق، چی بدین به طرف. بعضی وقتا و تو بعضی کارها پول گرفتن، تو رو توی بازی زندگی خیلی ظریف بازنده میکنه.

***

داشتم دورهمی نگاه میکردم. دیدم زیاد خنده دار نیست.

گفتم بزنم یه شبکه دیگه. زدم شبکه سلامت، یهو مادرم خندید. دکتره میگفته: "به جای شکلات، تو جیب بچه هاتون، کرفس بزارید"

آخه کرفس نپخته چه مزه ای داره دکتر عزیز؟ بچه اول باید خوشش بیاد بعد بخوره دیگه. همون سر کوچه نرسیده، همه شو میریزه تو آشغال.

بعد زدیم شبکه سه، دیدم طرف معاون اولشو هم آورده واسه انتخابات ریاست جمهوری :)

میدونید درست کردن شبکه ای به نام شبکه نسیم، اشتباه بوده. بقیه شون خیلی خنده دارترن.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

یک روز طبیعت گردی

این روزا متاسفانه زیاد نمیتونم لای کتاب باز کنم اما هر چقد بخواید سعی میکنم کتاب اصلی یعنی طبیعت رو بخونم. 

بعضیا هم بین صفحه های کتاباشون گلبرگ میزارن. شما میدونید چرا؟

(دهن هر چی حسن تعلیل و این جور چیزا رو سرویس کردم :) )

***

به عادت این روزها، پا شدیم رفتیم دیدار فک و فامیلهامون تو روستا.

یعنی به حدی خوشحال و آروم شده بودم که اگه به خر پم پم میدادن، اینقد خوشحال نمیشد :)

شواهدش هم موجوده. اون پایین ماییناس.

پینوشت: فک میکنم اصطلاح "به خر پم پم دادن" رو شما ندارید.(یا دارید؟)

اگه ندارید، توضیحاتی چند بدم و از محضرم شرفیاب شید :)

پم پم که میشناسید؟ همون کیکای نرم قدیمی.

گویا در سالهای دور در این مناطق نزدیک، هر وقت به خری پم پم میدادن، خیلی خوشحال میشده. به همین دلیل این اصطلاح کم کم جا افتاد و جاشم همینطوری موند. جاش میمونه :)

***

اینم شواهدمون. 

فقط قیافه ام رو زیاد ورانداز نکنید. تحقیقات معتبری داریم که نگاه کردن به این قیافه در عرض 10 الی 20 ثانیه ممکنه شما رو از خواب و خوراک بندازه. مخصوصا که بچه ها نباید ببینش. البته کاربردهایی مثل چسبوندن بر روی قندون و ... برای کم تر کردن مصرفش داره.


به دور از همه این حرفا، میخواستم بگم اگه تا قبل از 30 سالگی اینا به دلیل تصادف و ... نمردم، احتمالا همون حول و حوش(یا حول و هوش؟)30 سالگی به دلیل استرس زیاد خواهم مرد.

از بس که بابت کوچک ترین چیزها واسه خودم سخت میگیرم.

این روزها هم مثل یک چهارم(یا شاید یک پنجم. میبینید، واسه اینم دارم سختگیری میکنم:)) بقیه سال، شبها از استرس زیاد نمیتونم بخوابم.

وقتی یه چیزایی مثل بی خیالی و اینجور چیزا مینویسم، فقط با خودمم.

البته تو خیلی از چیزا هم خیلی بیشتر از بقیه بیخیالم اما منظورمو کامل نمیتونم بگم بنابراین این حرفام زیاد مهم نیست، اما...

تا چند روز دیگر خبرهای خوبی در راه است.

  • مرتضی خیری