دل نوشته هام

طبقه بندی موضوعی

۴ مطلب در دی ۱۳۹۶ ثبت شده است

  • ۰
  • ۱

غرور

هم اتاقی ای داریم متولد سال 62. مجموعا فرد خوب و بامرامی است اما حفره هایی هم در شخصیت او پیدا میشود.

یکی از ویژگی هایی که داره اینه که چیزهایی که مربوط به خودشه و اصلا به ما مربوط نیست را با ما در میون میذاره. منظورم مسائل شخصی نیست. منظورم اینه که هر چیزی که مربوط به خودش باشد رو چیزی مهم در نظر میگیره و فکر میکنه لازمه تا بگه. همین باعث میشه که خیلی حرف بزنه.

من بعضی وقتها برای اینکه خیلی حواسم پرت نشه، یه هندزفری تو گوشم میزارم که متوجه بشه من ارتباطمو با اتاق میخوام لحظاتی قطع کنم. اما به حدی این رفتار وقیح رو داره که به من هی اشاره میکنه تا هندزفری رو از گوشم وردارم و به حرفاش گوش بدم. 

البته برخی حرفاش به خاطر دلسوزی ای هست که داره. اما یه شرط اینکه واسه کسی مفید باشی، اینه که اول بتونی جذبش کنی دیگه.

فکر میکنم همین اخلاقش هست که باعث میشه تماس های خودشو با صدای نسبتا بلند، کامل داخل اتاق انجام میده و بیرون نمیره؛ شاید فکر میکنه که محتوای تماس هاش واسه ما مهمه.

حالا مسئله ای که واسه من ایجاد شده اینه که این شخص برای درس خوندن با راه رفتنه که میتونه تمرکز داشته باشه. به خاطر همین میره تو راهرو و راه میره و درس میخونه. یه خورده بعد اومده شکایت یه آدم دیگه رو پیش من میکنه که اون آدم دیگه دو ساعته داره تو راهرو با صدای بلند با گوشیش حرف میزنه.(گرچه واقعا صداش آزاردهنده نبود و حتی بلند هم نبود).

خب فکر میکنم این دوست هم اتاقی واقعا هیچ فهمی از شرایط یک جایگاه و تفاوتش با جایگاه دیگه، نداره. اصولا راهرو به خاطر این که جای عمومی تریه، لابد میتوان صدا رو کمی بلندتر کرد و آزادتر از شرایط اتاق تو اون حاضر شد. گرچه محدودیتای خودشو داره. واقعا متعجبم از اینکه این شخص چجوری میتونه از کسی که تو راهرو با تلفن حرف میزنه شاکی باشه.

فکر میکنم این نوع رفتار یک دلیل پایه ای تر داره و اون وجود خصیصه ای به اسم غروره. "حق با من هست هر جا که باشم" هم یکی از آثار غروره. 

البته واقعیتش اینه که من خودم هم بعضی وقتها سعی میکنم توجه بقیه رو به حرفی جلب کنم اما در 90 درصد موارد اون مطلب یه جوکه. خیلی کم اتفاق میفته خبری رو بقیه بگم یا تحلیلی بخونم واسشون. گرچه با دیدن رفتار اگزجره شده من که در دوستمون تبلور یافته، حتی تو گفتن جوک هم تعلل میکنم چه برسه به اینکه بخوام بهشون حرف جدی ای بزنم.

***

البته مشخصا وبلاگ جای شخصی ایه. پس از این بابت حرجی بر من نیست ؛)

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

یه مدتی برای یه درسی روی مقدمات شبکه عصبی کار میکردم. یه پاور پوینتی آماده کردم. 

یه مقدماتی داره و یه سری چیزا برای آشنا شدن با شبکه عصبی.

به نظر خودم خوب کار کردم روش. اگه چیزی از شبکه عصبی نمیدونید، میتونه واستون کمک کننده باشه. آخراش هم یه خورده نحوه استفاده مقدماتیش تو نرم افزار متلب رو توضیح دادم. اگر خوندین یه کامنت بدین ببینم چجوری بوده.

(یه استفاده دیگه هم برای ارائه درسیه. کسی هم خواست برای ارائه درسیش استفاده کنه، میتونه یه ایمیلی چیزی بهم بزنه.)

این لینک با حجم 0.99 مگابایت

****

یه موضوع جالب، مقایسه فرهنگی بین کشورهای مختلفه.(مخصوصا به لحاظ کاری) میتونید از این سایت برای این منظور استفاده کنید.

به نظر سایت معتبری هستش. تو مقدمه فرهنگ سازمانی، با آقای هافستد آشنا شدم.

من که از این سایت خوشم اومد. انشاالله که مقبول افتد.


  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰
این سیاهی ها دری وری های سیاسی موقع استرس منه. قابل اعتنا نیست به هیچ وجه. فقط چون دارم پاره میشم(به معنای واقعی کلمه) گفتم یه چیزایی بنویسم. بلکه آروم بگیرم.
***
اعتراضاتی که میشود، واقعا مشخص نیست چه سمت و سویی داره. جز خارجیا کسی حمایت نمیکنه. تو داخلی ها هم گوش شنوایی نیست. گوش و چشم ها دست خارجی هاست و گویا دست و باتوم رسیده به ما ایرانی جماعت.
با این وضعیت مگر میتوان کاری انجام داد؟ وقتی که نمیدانی آینده را چه برایتان رقم خواهند زد، مگر حتی میتوانی نفس بکشی. فقط میخواهی پایت را به لرزه بیندازی و انرژی ات را اینگونه صرف کنی تا مبادا کالری ـَکی هم صرف تفکر شود.
نه میتوانی در هوای الانت نفس بکشی نه امیدی به این داری که فردا هوای پاک تری تنفس کنی. صبح و شام هم به کله مان میزنند که جوان ها باید راهی برای پیشرفت کشور انجام دهند. و تو میمانی که از که کار کردن را یاد بگیری. آنها که امید بود کاری کنند، کاری نمیکنند. بعضی هایشان هم جز آب سرد زندان ها چیزی نصیبشان نشده. آن ها هم که می آیند، به ندای مجهول الهویه آمدنیوزها می آیند. از این خسته و از آن ترسیده.
احساس میکنم هیچ انسان شریفی در سیاست پیدا نمیشه که بخواد خودشو برای مردم فدا کنه. 
معلم های توسعه مان هم صراحتا در جعبه سیاه خانه ها(که قرار بود جعبه جادویی باشد) خبر تمام شدن امید به هرگونه توسعه را میدهند.(+)
گویا ما را برای مهاجرت کردن به دنیا آورده اند. حتی منی که خودم را در جایی غیر از شهر کوچکم، اگرچه شهری از کشور خودم، غریب میدانم چه به ترک ایران؟ و اگر بمانی با مردن چه تفاوتی دارد؟ این خزعبلات را مینویسم و  میمانم با کله ای که درد میکند و دستمالی نیست که سر ببندم؛ از بس که پارچه ها را عده ای بر کله ها باندپیچی کرده اند و عده ای دیگر بر سینه آویزان کرده اند و گویی دستمال هایمان را بر چشم هایشان بسته اند.
  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

دارم مینویسم دل خودمو خوش کرده باشم. وگرنه میدانم که انتظارکی هم از من ندارین‌ :) 

***

یکی از مزایای تشکیل خانواده سنتی، این بود که خونه های فامیل به شدت کنار هم بودن. یعنی در بدترین حالت دو فرد، از دو روستای نزدیک به هم بودند.

الان کمتر از قبل اینطوریه. پسر خودش تهرانه، از تبریز یکیو تور میکنه، دختره از شیراز میاد مخ پسره رو تو مشهد میزنه و شاید یه مزایایی داشته باشه، اما این دوری یه مشکلاتی هم داره.

فاصله ها خیلی کمتره، برای یه مهمونی ساده بنزینم کمتر مصرف میشه. هوا رو هم کمتر آلوده میکنن :)

حالا یه مثال واضحش قسمتی از خونواده ما که اسلامشهرن،‌ همشون تقریبا تو یک کوچه ان. به خاطر همین تو همین زلزله های تهران راحت میتونن به کمک همدیگه بیان.یکیشون ماشین دارن و اون یکی نداره. فرض کنید مواقع بحران یه آشنا چه قدر میتونه مفید باشه.

منظورم اینه که اگه ساختار چینش خونه ها نزدیک هم باشه، شاید سود بیشتری هم به فرد و جامعه برسه. 


  • مرتضی خیری