دل نوشته هام

طبقه بندی موضوعی

۵ مطلب در خرداد ۱۳۹۵ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

یه سری مشکلاتی تو وجود خودم میبینم که وقتی بهشون فکر میکنم ، احساس میکنم هیچ وقت درست بشو نیستم.شاید بعضی ها که میگن نفس انسان تعلیم پذیر نیست،حرف اشتباهی نمیزنن.

من که تا بحال ندیدم کسی به جز چیزی بشه که قرار بوده باشه(شاید جمله چرتی باشه اما منظورم اینه که محیط در بیشتر موارد جبر خودشو غالب میکنه).احساس میکنم انسان ها صرفا تکراری از نسل قبلیشون هستن.شاید خلیفه ای هم که خدا تو قرانش گفته ، منظورش خلیفه اللهی نباشه بلکه صرفا جانشینی انسان ها برای انسان های قبلیش باشه.

به هر حال اگر کسی تونست ایه ای پیدا کنه که توش انسان خلیفه الله است ، دستشو میبوسم.گرچه میدونم انسان هایی هم بوده اند که خلیفه الله بوده اند اما منظورم اینه که هر کسی که به شکل آدمی است ، خلیفه الله نیست،فقط هم شکل انسانهای خلیفه الله است.به خاطر همین هم به چیزی با عنوان کرامت انسانی اعتقاد زیادی ندارم.فقط میدانم که آدم ها توانایی رسیدن به کرامت انسانیو دارن وگرنه وقتی خودمو نگاه میکنم و جامعه ای که توشم ، زیاد اثری از کرامت نمیبینم. 

 یکی از ایاتی که در این مورد دیدم ، تقریبا حرف متضادی با خلیفه اللهی آدمها میزنه.

"لخلق السماوات والارض اکبر من خلق الناس" سوره غافر ایه 57

خلاصه اش این که آدم ها هیچ تفاوتی با حیوانات ندارن.جز این که آدم ها میتوانند به خلیفه اللهی برسند و حیوانات نمیتوانند.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

حدیث امیر


  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

حیف و حسرت

حالم از کلمه " حیف " به هم میخوره.

بعد این که تصمیم گرفتم دیگه کنکور ارشد ندم ، تا حالا دوباری کلمه حیف رو از دوستان شنیدم:

اولیش موقعی بود که یکی از دوستام برگشت گفت که :واقعا حیفه.کسی مثل تو که خوب درس میخوند،دیگه ادامه نمیده و کسی مثل فلانی که تنها چیزی که به خاطرش دانشگاه نیومده ، درسه ، میخواد کنکور بده."

انگار ادم اگه تصمیمی رو گرفته باید تا اخرش بره ، فرقی نمیکنه اصلا اون کار از اول اشتباه بوده یا نه ، ادامه دادنش اشتباهه یا نه ." تنها چیزی که مهمه اینه که اراده داشتی باشی و چیزی رو که انتخاب کردی تا اخرش بری" احساس میکنم یکی از فکرهاییه که بیشتر از این که حاصل تفکر باشه به خاطر حفظ کردن غروره.مبادا بقیه فکر کنن از اول تصمیم اشتباهی گرفته.

دومین حیفی هم که شنیدم دو سه روز پیش بود که وقتی به یکی از دوستان راجع به پروژه ای که انجام داده بودم ، میگفت : " خوبه ، اما حیف که میری سربازی و همه اینا از یادت میره."

فکر میکنم همچین افرادی هم انسان ها را به صورت یک حیوان میبینن که تا وقتی که زور بالا سرش باشه ، اون کار رو انجام میده ، یاد میگره ، پیشرفت میکنه توش اما اگه به حال خودش بزاریش ، احتمالا مسیر بدبختی رو پیش خواهد گرفت.

احساس میکنم این دوستان دو تا چیز رو تو وجود ادمی در نظر نمیگیرن:

اولیش علاقه است.

ادم اگه به چیزی علاقه داشته باشه ، چه فرقی میکنه کجا باشه.ادم سر کوه هم که باشه میتونه به اون چیزی که علاقه داره فکر کنه و به نظرم حتی از اون کسی که به اجبار دانشکاه و  در مفت خورترین حالت در جامعه ایران(دانشجو) میتونه تو اون زمینه پیشرفت کنه.

و دومین عقیده ای هم که راجع به این جور چیزا دارم اینه که اصلا واژه حیف واسه این جور چیزا کلمه گنده ایه.اگه یه بحث علمی از یادم بره یا این که کل مباحث کارشناسی رو فراموش کنم ، چه فرقی در حال من خواهد داشت؟ایا من به کسی قول داده ام که مجبورم همه اینها رو حفظ کنم؟یا فکر میکنم ادم رو فقط چیزی میدونن که فقط تو یه مسیر میتونه پیشرفت کنه.

این جور افراد سربازی رو هم یه مانع بزرگ زندگی کردن میبینن.تنها چیزی که برام سواله اینه که زندگی رو چی میبینن و این که با زندگی ای که سعی میکنن همه چیز رو با هم داشته باشن ، چه جوری میخوان تا کنن در حالی که یکی از مهم ترین اصولی که ما تو علم کنترل یاد میگیریم ، اینه که تو یه سیستم کنترلی به هیچ وجه امکان نداره پاسخ رو از همه جهات بهتر کنی . برای رسیدن به پاسخ مطلوب یا تلاش کنترلی زیادی نیاز خواهی داشت یا این که سرعت تو برای رسیدن به پاسخ بسیار کند خواهد بود.

پی نوشت:فارغ از این بحث ها،چیزی که این روزها توجهمو جلب کرده،ایه ای هستش که بی ارتباط نیست و تا حالا این ایه رو نخونده بودم و احساس میکنم این ایه با شدت احساساتی زیادی نازل شده یا حداقل من اینطوری میفهمش:

یَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

خوابگاه

این روزها یکی از بدترین چیزهایی که تو ذهنم باهاش درگیرم،مفهومیه به نام " خوابگاه " و سعی میکنم هر چه زودتر از دست این مفهوم چرت رها شم.

یادمه اولین روزهایی که دانشجو شده بودم ، چه قدر از بودن تو خوابگاه لذت میبردم.چه قدر با بچه ها خوش میگذروندیم.یادمه که وقتی فرجه بین ترم میرفتم شهر خودمون ، دعا میکردم تا ترم زودتر شروع شه تا برگردم خوابگاه و از مفهومی به نام " خانواده" فرار میکردم تا به چیزی برسم به نام "خوابگاه".

یکی از دلایلی که باعث میشه از خوابگاه بدم بیاد ، اینه که هرچقدر هم بچه ها ، بچه های خوبی باشن نمیدونن که تو قبلا چه جور ادمی بودی ، چه مشکلاتی،چه دغدغه هایی ، چه تفکراتی و ... تو شهر و منطقه تو هست و بوده و حتی گاهی بچه ها نسبت به یه کلمه خاص ، دو تا تعریف متفاوت دارن.(گرچه این مشکل بین هر دو انسان متمایز هست ، اما به نظرم میزان تفاوت تعریف در دو تا دوست همشهری نسبت به دو تا دوست همخوابگاهی بیشتره).

یکی از چیزهایی که به همین دلیل تو خوابگاه به وجود میاد،دُز بالای قضاوت کردن های چرت و پرت هست.

یکی از خاطراتی که در مدت اخیر یادمه منو خیلی اذیت کرد ، این بود که یک بار یکی از بچه ها برگشت به یکی دیگه از بچه ها گفت که :"مرتضی ادم پان ترکیه ."این جمله خودش زیاد جمله ناراحت کننده ای نیست چرا که این دوستمون نه میدونه پان ترک یعنی چی و نه میدونه که من چجوری فکر میکنم صرفا با کنار هم قرار دادن چن تا جمله از من همچین قضاوتی میکنه.(من فعلا هم به این جمله ام اعتقاد دارم که یه بار به یکی از بچه ها گقتم:من خودم نمیدونم چجوری فکر میکنم اونوقت تو از کجا میدونی که من به چی و چجوری فکر میکنم).نکته تلخ ماجرا واسه من اونجاییه که وقتی یه دوست دیگه من ، صرفا یه کلمه از لهجه فارسی ایشون رو مسخره فرمودن چنان نگاه غضبناکی به دوستم کرد که من خشکم زد چه برسه به دوستم.

یکی دیگه از بدیایی که واسه خوابگاه میدونم اینه که ذات خوابگاه تلاش ویژه ای در مشترک کردن علایق و دغدغه و فکرهای های ادما میکنه.دیگه یه فرد به تنهایی نمیتونه به چیزی که علاقه داره ، فکر کنه.دیگه نمیتونه به سادگی کاری که دوست داره انجام بده.

پی نوشت 1:این مشکلات ، فکر میکنم فقط برای من به وجود اومده.فکر میکنم بدی ماجرا از من باشه.

پی نوشت2:بنا به اصل"هیچ تفاوتی میان من و دیگران نیست" این مشکلات برای من هم صدق میکنه .چه بارها شده که من باعث رنجش دوستان شدم .فکر میکنم یکی از راه های حل مشکل ازار رسوندن به هم از طریق حرف زدن ، پاک کردن کل صورت مسئله باشه.یعنی احساس میکنم که این که در کل با بچه ها حرف نزنی ، خیلی بهتر از اینه که حرف بزنی و باعث رنجششون بشی.

پی نوشت3:احتمالا بدی هایی که یه خوابگاه واسه من داره به بچه هاش ربطی نداره .چرا که اگه یه کسی رو در شرایطی قرار بدن که دروغ بگه ، احتمالا دروغ خواهد گفت و این ربطی به فردش نداره(در اکثر موارد) . و خوابگاه نیز به همین طریق.


  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

پیش نوشت:اون روز تو مترو مردی رو دیدم که بر خلاف بقیه که وقتی از مترو پیاده میشن ، به سمت در خروجی هجوم میبرن ، وقتی از مترو پیاده شد در نهایت ارامش بود و وقتی هم که میخواست مترو یه مسیر دیگه رو سوار شه و اون مترو جلوی اون،دراش یسته میشد و او هیچ کوششی نکرد تا فرار کنه و یه جوری خودشو به مترو برسونه و با نهایت ارامش رفت تا رو صندلی بشینه و منتظر متروی بعدی باشه،یه لحظه با خودم گفتم که ای کاش من هم چنین ویژگی ای داشتم و اثر اون لحظه تا حدی بود که تا همین الان هم ، آن چنان حسی رو دارم.

متن اصلی:فکر میکنم یکی از چیزهایی که باعث همچین ارامشی میشه اینه که کاراتو سروقت انجام بدی و نزاری تا دقیقه اخر.

همچین افرادی ، موقع مرگ هم خیلی شادترن و چیزی برای انجام دادن ندارن.برخلاف خیلیها که با یه سری ارزوهای دور و دراز دنیایی دارن دنیا رو ترک میکنن.

یه خورده هم راجع به آرزو داشتن فکر کردم:

راستش من خودم دلیل یکی از عقب موندگی های خودمون رو یه ضرب المثل میدونم:"آرزو بر جوانان عیب نیست."نکته ای که من از این ضرب المثل میفهمم اینه که مردم بهم بگن : "طرف جوونه.بزار هر چقدر میخواد آرزو کنه."گرچه شاید شما منظور دیگه ای از این ضرب المثل بفهمید ، اما به نظر من ته تهش یه همچین نتیجه ای میده.

اما برعکسش اینکه آرزوهای زیادی نداشته باشی،به نظرم به این معنیه که آینده واست بی اهمیته.اما به نظرم این نکته یه نقطه ضعف نیست.چرا که پیش خودم احتمال بالایی میدم که همچین شخصی بیشتر فکرشو واسه الانش بزاره و کسی که بیشتر از آینده اش واسه الانش تلاش کنه ، به نظرم احتمال موفقیتش بیشتره.

اما یه چیزی که هس ، اینه که همونطور که قبول کردن محض چیزی در بیشتر موارد اشتباهه ، رد کردن مطلق چیزی هم در اکثر موارد اشتباهه.منظورم تو این مطلب اینه که من نمیگم که آرزو داشتن اشتباه محضه ، نه چیز اشتباهی نیست اما بشروطها.به نظرم شرط اشتباه نبودنش هم اینه که حداقل از همین امروز شروع کنی و به سمت اون هدف و آرزو نزدیک بشی.

  • مرتضی خیری