دل نوشته هام

طبقه بندی موضوعی
  • ۰
  • ۰

سلام

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

آدمیزاد هیچ‌وقت چیزی یاد می‌گیره؟
شاید هم من تلاشی برای یادگرفتن نمی‌کنم.
---------------

احمقانه فکر می‌کنم صداقت چیز خوبیه. صداقت خوبه ولی اینکه سعی کنی با صداقت بخوای اعتماد یه فرد رو جلب کنی، نه؛ اونجا جاش نیست، راهش هم صداقت نیست.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

سلام مجدد

پس از مدت ها اومدم وبلاگ و چون روزایی که تو وبلاگ فعال بودم، از بهترین روزهای زندگیم بوده، وقتی "ارسال مطلب جدید" رو زدم، حس خوبی بهم دست داد. باشد که آن حال نیز تکرار شود.

خیلی وقت بود بیشتر فعالیتم تو توییتر بود و خوب فکر می‌کنم حالم رو بدتر کرده. بدترین تاثیری هم که داشته، به نظرم تو تشدید کردن ADHDم بوده.

به عنوان اولین پست یه چیز فان بگم:

امروز یه کاری داشتم انجام می‌دادم، وسطش ذهنم دوباره پرید و داشتم تست آنلاین ADHD می‌دادم. 

یه سوال داشت که آیا به راحتی تسک‌های خودتون رو تموم نمی‌کنید و تو انجامشون به مشکل می‌خورید؟ و من جواب دادم "Rarely" :))))

 

اگه کسی نکته‌اش رو نگرفت، باید این جوک رو بگم که اسبه برای استخدام زنگ می‌زنه به سیرک و سیرکی می‌پرسه هنرتون چیه؟ و اسب جواب میده اسگل دارم حرف می‌زنم دیگه.

 

 

 

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

حفظ سنت

"حافظ سنت، بت شکنان و شمایل‌شکنندگان‌اند، نه کسانی که می‌خواهند به زور سنت راکد را نگه دارند و ما را خفه کنند. سنت فقط در روح راستی و رشادت تجلی می‌کند نه با ظاهرسازی و حفظ آداب." تاملی بر مرگ میشیما، اثر هنری میلر، با ترجمه بهاالدین خرمشاهی

***

بیشتر سوالاتی که در این مورد به ذهن من میرسن، در رابطه با زبان و دین هستند.

اما شاکله اصلی سوالاتم اینه که باید در این افرازهای مذهبی و زبانی "ایران" (به عنوان یک کشور با مرزهای سیاسی خاص)، آیا باید به دنبال یکپارچه کردن همه این افرازها باشیم یا هر بخشی برای خود، خودمختاری فرهنگی خاص خودش رو داشته باشه؟

و در مرحله دوم، آیا در رابطه با موضوعات فرهنگی که ممکنه در واکنش به شرایط اقتصادی و سیاسی با یک روند طبیعی تغییر بکنه، آیا اعتراض به تغییر کار درستیه و آیا نتیجه خواهد داد؟ مثلا مقاومت فرهنگستان زبان فارسی که سعی در کمتر کردن نفوذ طبیعی زبان انگلیسی بر زبان فارسی داره، کار درستی میکنه یا صرفا بودجه هدر میده و در نهایت شکست خواهد خورد؟

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

پاراگرافی از کتاب "چرا ملت‌ها شکست می‌خورند" که برام جالب بود:

وقایع مرتبط با "قانون سیاه" نشان می‌دهد که انقلاب شکوهمند 1688 موجب حاکمیت قانون شده بود و این دیدگاه در انگلستان و بریتانیا غلبه داشت. فرادستان بسیار بیشتر از آنچه خود تصور می‌کردند محدود شده بودند. باید توجه داشت که حاکمیت قانون امری متفاوت از "حکومت از طریق قانون" است. حتی اگر ویگ‌ها می‌توانستند قانونی بی‌رحمانه و سرکوب‌گرانه برای رفع موانعی که مردم عامی ایجاد می‌کردند از تصویب بگذرانند، باز هم می‌بایست با محدودیت‌های مضاعفی که حاکمیت قانون برای‌شان به وجود می‌آورد، دست و پنجه نرم می‌کردند. زیرا قانون آنها ناقض حقوقی بود که انقلاب شکوهمند و تغییرات ناشی از آن در نهادهای سیاسی با برانداختن حقوق "الهی" شاهان و امتیازات ویژه فرادستان، برای همگان تثبیت کرده بود. بنابراین حاکمیت قانون بدان معنا بود که فرادستان و فرودستان به طور یکسان در مقابل اجرای چنین قوانینی مقاومت نشان می‌دادند. 

***

پ.ن. کلمه کلیدی جالبی برای ایران میشه از توش کشید بیرون: الهی

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

گوسپلن (کمیته برنامه‌ریزی دولتی شوروی) در عمل تلاش می‌کرد تا از تصمیم‌گیری اجتناب کند. اگر تصمیمی که می‌گرفتی بد از آب در‌می‌آمد، ممکن بود تیرباران شوی. بهتر بود که هیچ‌گونه مسئولیتی را نپذیری.

من آینده را دیده‌ام: چرا ملت‌ها شکست می‌خورند؟ 

***

مقیاس کوچک: 

فرد به روی زمین افتاده و تقاضای کمک می‌کند، اما از جیب‌ها به جای دستی برای کمک، گوشی‌ای برای فیلم‌ گرفتن خارج می‌شود. 

شاید گرفتن مسئولیت یک مصدوم سخت‌تر از کمک‌نکردن به او باشد.

***

نمادی کوچک از آینده:

درِ ونی که گوشه‌ای افتاده.

شاید وضعیتی تغییر کرده.

*****

پی‌نوشت: همین که موقع نوشتن تو وبلاگ بیشتر از جاهای دیگه وقت می‌گیره و فکرم درگیرتره، مخصوصا الان که احساس می‌کنم دوباره تو وضعیت فکری راحت‌تری هستم، بهتره بیشتر تو وبلاگ باشم تا جای دیگه. 

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

یکی از چیزایی که احساس میکنم، اینه که ما در مقابل اخبار به شدت منفعل شده ایم. میخوانیم، حداکثر یکی دو روز بر افکار عمومی تاثیرگذار است، آنها را از یاد میبریم و دنبال مسئله ای جدید میگردیم تا ذهن خود را یکی دو روز دیگر معطل کنیم تا مبادا به چیزهای اساسی تری فکر کنیم. (البته چون از دینامیک خبرنگاری خبر ندارم، نمیدونم واقعا به دنبال بعضی مسائل میرن تا پرسشگری کنن یا نه، اونا هم درگیر این گذر سریع اخبار شدن).

بعضی وقتها یک سری چیزها میبینم که واقعا میخوام توجه بقیه رو بهشون جلب کنم. یه خورده روشون توقف کنیم و بهشون فکر کنیم.

یکیشون میتونه کانال تلگرامی جعفرعلی شیرنیا باشه که درباره مسائل تاریخی دفاع مقدس و بعد اون جنگ ایران-عراق و درباره بعضی چیزهای دیگر تاریخ معاصر به صورت مستند از مسئولان پرسشگری میکنه. کانالی که مشخصا تاثیرگذار بوده.

یکی دیگه از چیزایی که فکر میکنم که در بحران های پیشین بهش توجه کمتری شد، نامه رضا داوری اردکانی هست. نمیدونستم چی کار کنم توجه بعضی هایی که زیاد بهش بیشتر بشه. گفتم شاید کاری که آقای شعبانعلی کردن، باعث بیشتر شدن توجه بشه. کل نامه رو منم اینجا منتشر میکنم:

باسمه تعالی؛ دبیرخانه محترم هم اندیشی اسلامی، باسلام و درود، از دعوتی که فرموده اید، تشکر می کنم. متأسفانه من توفیق شرکت در نشست علم دینی و علوم انسانی اسلامی ندارم. کسی را هم نمی توانم به عنوان نماینده معرفی کنم. این بحث چنانکه توجه دارید سی سال است که به نتیجه نرسیده است و به نظر نمی رسد که در آینده نیز به نتیجه ای برسد.

وقتی مطلب سیاسی با مسئله علمی خلط می شود، هر چه بکوشند به نتیجه نمی رسند. علم ماهیتی متفاوت با دین دارد و به این جهت آن را به صفت دینی نمی توان متصف کرد. به عبارت دیگر وصف دینی نمی‌تواند صفت ذاتی علم باشد، البته وجود علوم دینی محرز است و این علوم در همه جا و به خصوص در کشور ما جایگاه ممتاز دارند اما آنها علومی هستند که مسائلشان مسائل دینی است. علوم فقه و اصول فقه و حدیث و تفسیر و کلام و حتی فلسفه اسلامی در زمره علوم اسلامیند. علم‌های دیگر هر یک مسائل خاص خود دارند و با روش خاص به تحقیق و پژوهش در مسائل می پردازند و ملاک درستی و نادرستیشان رعایت روش است. هیچ علمی را با ملاک بیرون از آن نمی توان سنجید.

چنانکه حکم در باب فقه و حدیث با ملاک و میزان متدولوژی علم جدید اعتبار و وجهی ندارد، البته دین و دینداران می توانند نسبت به مسائل همه علوم و بخصوص علوم معروف به علوم انسانی و اجتماعی نظر انتقادی داشته باشند و پس از مطالعه و آشنایی کافی که البته به آسانی حاصل نمی شود، در مباحث آن علوم چون و چرا کنند اما این چون و چرا در نقد علم است نه اینکه علم تازه باشد. ما هنوز به این مرحله نرسیده ایم.

توجه داشته باشید که علم اجتماعی علم نظم جامعه مدرن است. در سیصد سال اخیر در غرب علوم اقتصاد و تاریخ و حقوق و جامعه شناسی و مردم شناسی و … به وجود آمده و تحقیقات عظیمی در مسائل آن علوم صورت گرفته است که بی‌اطلاع وسیع و دقیق از آنها و بدون نقد و تحقیق نمی توان درباره آنها حکم کرد و مثلاً تصمیم گرفت که علم دیگری جانشین آنها شود.

علم اجتماعی جدید با نظم تجدد تناسب دارد. ما اگر نظم دیگری جز نظم تجدد در نظر داریم و به چگونگی قوام و به راه تحقق آن می‌اندیشیم و برای رسیدن به آن می کوشیم شاید در راه علمی متناسب با نظم تازه قرار بگیریم. در این مورد هم توجه داشته باشیم که علم و جامعه با هم قوام می یابند. جامعه کنونی ما جامعه توسعه نیافته است. این جامعه همه نیازهای جامعه مدرن را دارد، بی‌آنکه از توانایی‌های آن برخوردار باشد.

اگر می‌توانستیم خود را از این وابستگی نجات دهیم و راه رسیدن به جامعه ای را بیابیم که در آن روح دینی یعنی اعتقاد به توحید و عالم غیب و معاد حاکم باشد و مردمانش از سودای مصرف آخرین تکنولوژی های ساخته جهان توسعه یافته آزاد باشند و با همدلی و هماهنگی برای معاش توأم با اخلاق بکوشند، شاید افقی پیش رویمان گشوده می شد.

توجه داشته باشیم که علم یک طرح مهندسی ساختنی نیست، یافتنی است. من حرف دیگری ندارم و چیز دیگری نمی توانم بگویم، جز اینکه خوبست که اگر می توانیم به جای بحث درباره علوم اجتماعی اسلامی، در باب شرایط امکان تجدید عهد دینی و بنای یک جامعه اسلامی بیندیشیم و در این راه به لطف پروردگار علیم امیدوار باشیم.

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۱

غرور

هم اتاقی ای داریم متولد سال 62. مجموعا فرد خوب و بامرامی است اما حفره هایی هم در شخصیت او پیدا میشود.

یکی از ویژگی هایی که داره اینه که چیزهایی که مربوط به خودشه و اصلا به ما مربوط نیست را با ما در میون میذاره. منظورم مسائل شخصی نیست. منظورم اینه که هر چیزی که مربوط به خودش باشد رو چیزی مهم در نظر میگیره و فکر میکنه لازمه تا بگه. همین باعث میشه که خیلی حرف بزنه.

من بعضی وقتها برای اینکه خیلی حواسم پرت نشه، یه هندزفری تو گوشم میزارم که متوجه بشه من ارتباطمو با اتاق میخوام لحظاتی قطع کنم. اما به حدی این رفتار وقیح رو داره که به من هی اشاره میکنه تا هندزفری رو از گوشم وردارم و به حرفاش گوش بدم. 

البته برخی حرفاش به خاطر دلسوزی ای هست که داره. اما یه شرط اینکه واسه کسی مفید باشی، اینه که اول بتونی جذبش کنی دیگه.

فکر میکنم همین اخلاقش هست که باعث میشه تماس های خودشو با صدای نسبتا بلند، کامل داخل اتاق انجام میده و بیرون نمیره؛ شاید فکر میکنه که محتوای تماس هاش واسه ما مهمه.

حالا مسئله ای که واسه من ایجاد شده اینه که این شخص برای درس خوندن با راه رفتنه که میتونه تمرکز داشته باشه. به خاطر همین میره تو راهرو و راه میره و درس میخونه. یه خورده بعد اومده شکایت یه آدم دیگه رو پیش من میکنه که اون آدم دیگه دو ساعته داره تو راهرو با صدای بلند با گوشیش حرف میزنه.(گرچه واقعا صداش آزاردهنده نبود و حتی بلند هم نبود).

خب فکر میکنم این دوست هم اتاقی واقعا هیچ فهمی از شرایط یک جایگاه و تفاوتش با جایگاه دیگه، نداره. اصولا راهرو به خاطر این که جای عمومی تریه، لابد میتوان صدا رو کمی بلندتر کرد و آزادتر از شرایط اتاق تو اون حاضر شد. گرچه محدودیتای خودشو داره. واقعا متعجبم از اینکه این شخص چجوری میتونه از کسی که تو راهرو با تلفن حرف میزنه شاکی باشه.

فکر میکنم این نوع رفتار یک دلیل پایه ای تر داره و اون وجود خصیصه ای به اسم غروره. "حق با من هست هر جا که باشم" هم یکی از آثار غروره. 

البته واقعیتش اینه که من خودم هم بعضی وقتها سعی میکنم توجه بقیه رو به حرفی جلب کنم اما در 90 درصد موارد اون مطلب یه جوکه. خیلی کم اتفاق میفته خبری رو بقیه بگم یا تحلیلی بخونم واسشون. گرچه با دیدن رفتار اگزجره شده من که در دوستمون تبلور یافته، حتی تو گفتن جوک هم تعلل میکنم چه برسه به اینکه بخوام بهشون حرف جدی ای بزنم.

***

البته مشخصا وبلاگ جای شخصی ایه. پس از این بابت حرجی بر من نیست ؛)

  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰

یه مدتی برای یه درسی روی مقدمات شبکه عصبی کار میکردم. یه پاور پوینتی آماده کردم. 

یه مقدماتی داره و یه سری چیزا برای آشنا شدن با شبکه عصبی.

به نظر خودم خوب کار کردم روش. اگه چیزی از شبکه عصبی نمیدونید، میتونه واستون کمک کننده باشه. آخراش هم یه خورده نحوه استفاده مقدماتیش تو نرم افزار متلب رو توضیح دادم. اگر خوندین یه کامنت بدین ببینم چجوری بوده.

(یه استفاده دیگه هم برای ارائه درسیه. کسی هم خواست برای ارائه درسیش استفاده کنه، میتونه یه ایمیلی چیزی بهم بزنه.)

این لینک با حجم 0.99 مگابایت

****

یه موضوع جالب، مقایسه فرهنگی بین کشورهای مختلفه.(مخصوصا به لحاظ کاری) میتونید از این سایت برای این منظور استفاده کنید.

به نظر سایت معتبری هستش. تو مقدمه فرهنگ سازمانی، با آقای هافستد آشنا شدم.

من که از این سایت خوشم اومد. انشاالله که مقبول افتد.


  • مرتضی خیری
  • ۰
  • ۰
این سیاهی ها دری وری های سیاسی موقع استرس منه. قابل اعتنا نیست به هیچ وجه. فقط چون دارم پاره میشم(به معنای واقعی کلمه) گفتم یه چیزایی بنویسم. بلکه آروم بگیرم.
***
اعتراضاتی که میشود، واقعا مشخص نیست چه سمت و سویی داره. جز خارجیا کسی حمایت نمیکنه. تو داخلی ها هم گوش شنوایی نیست. گوش و چشم ها دست خارجی هاست و گویا دست و باتوم رسیده به ما ایرانی جماعت.
با این وضعیت مگر میتوان کاری انجام داد؟ وقتی که نمیدانی آینده را چه برایتان رقم خواهند زد، مگر حتی میتوانی نفس بکشی. فقط میخواهی پایت را به لرزه بیندازی و انرژی ات را اینگونه صرف کنی تا مبادا کالری ـَکی هم صرف تفکر شود.
نه میتوانی در هوای الانت نفس بکشی نه امیدی به این داری که فردا هوای پاک تری تنفس کنی. صبح و شام هم به کله مان میزنند که جوان ها باید راهی برای پیشرفت کشور انجام دهند. و تو میمانی که از که کار کردن را یاد بگیری. آنها که امید بود کاری کنند، کاری نمیکنند. بعضی هایشان هم جز آب سرد زندان ها چیزی نصیبشان نشده. آن ها هم که می آیند، به ندای مجهول الهویه آمدنیوزها می آیند. از این خسته و از آن ترسیده.
احساس میکنم هیچ انسان شریفی در سیاست پیدا نمیشه که بخواد خودشو برای مردم فدا کنه. 
معلم های توسعه مان هم صراحتا در جعبه سیاه خانه ها(که قرار بود جعبه جادویی باشد) خبر تمام شدن امید به هرگونه توسعه را میدهند.(+)
گویا ما را برای مهاجرت کردن به دنیا آورده اند. حتی منی که خودم را در جایی غیر از شهر کوچکم، اگرچه شهری از کشور خودم، غریب میدانم چه به ترک ایران؟ و اگر بمانی با مردن چه تفاوتی دارد؟ این خزعبلات را مینویسم و  میمانم با کله ای که درد میکند و دستمالی نیست که سر ببندم؛ از بس که پارچه ها را عده ای بر کله ها باندپیچی کرده اند و عده ای دیگر بر سینه آویزان کرده اند و گویی دستمال هایمان را بر چشم هایشان بسته اند.
  • مرتضی خیری