معرفی کتاب طنزنویسی

وقتی فکرت زیاد کار نمیکنه یا تحت فشار بعضی چیزا هستی، یکی از راه ها برای نوشتن، نوشتن راجع به کتابیه که میخونی یا فیلمی که میبینی یا ...

راه دیگه ای برای فرار از ننوشتن نداشتم. کتاب آوردم واستون.

***

چن مدتی هست کتاب "اسرار و ابزار طنزنویسی" رو میخونم. طبق جلد کتاب، نگارش و تدوین و ترجمه کتاب کار جناب آقای "محسن سلیمانی" هست. یه سری مقاله از طنز پردازای خارجی و ایرانی و یه سری مصاحبه با طنزپردازای بیشتر ایرانی(مثل عمران صلاحی، منوچهر احترامی، کیومرث صابری و 2 نفر دیگه) تو این کتاب هست. محتوای کتاب هم 542 ص است. قیمتش هم که عالیه. 14 تومن.

نحوه انتخاب کتاب واسه من، اینطوریه که یا باید بقیه تعریفشو کرده باشن، یا قیمتش پایین باشه حتی اگه بقیه ازش بد گفته باشن :)

یه نسبت تناسب برقرار کردم دیدم 14 تومن واسه یه کتاب 630 صفحه ای می ارزه :)

***

یه سری چیزایی که واسم آموزنده بود:

1-یکیش نوع نگاه طنز پردازا به دنیا بود. 

"چیزهای اطراف ما آنطور که می نمایند نیستند و اساس کنایه طنزآمیز یا طنز در همین تناقض یا عدم تناسب بین زندگی واقعی و آن نوع از زندگی است که ما فکر میکنیم باید باشد. به نظر ما کارهای دنیا باید معنی(یا منطقی) داشته باشد، اما ندارد؛ جهان باید متین باشد، اما اصلا نیست. و باز ما فکر میکنیم دنیا مثل تیم فوتبال یا شرکت چمن کاری دنبال یک هدف جدی است، اما آخر سر کاشف به عمل می آید که این هدف، هدفی مسخره بوده است...

همانطور که ولتر سال ها پیش گفته، زندگی چیز جفنگی است ولی ما سعی میکنیم از معنای زندگی سر در آوریم. حاصل این تلاش بی فایده هم خلق بهترین آثار طنزآمیز عالم بوده است"(ص 38)

احتمالا اون آزمایشی که به یه سری خانواده ها روبات سگ درب و داغون میدن و سگا الکی هر بار یه رفتار نشون میدادن و برخی از خانواده ها واقعا فکر میکردن روباتشون هوشمنده رو شنیدین. وقتی ما این حرفِ هوشمند بودن روباتشون رو میشنویم، خنده مون میگیره، اما قبلا هم گفتم، بعضی از ماها هیچ وقت نمیتونیم به خودمون بخندیم، در حالی که داریم همون کار خانواده ها رو میکنیم. معناسازی دیوانه وار زندگی، تفسیر نشانه های تکرارشونده و ... . 

2- تو بعضی چیزا هم میشه دقیق تر شد و فکر کرد:

آیا به شوخی گرفتن زبان ها و نژادها راه نامناسبی برای طنز آفرینیه؟

آیا انتقاد کردن بدون ارائه راهکار غیرمنطقیه؟ یا ... 

(در مورد سوال دوم، طنز پردازا میگن که "راهکار بده وگرنه انتقاد نکن"، یه روش برای کمتر کردن انتقادهاست. و به نظرشون یه حرف شر و وره.)

***

چیزای بدی که من در مورد کتاب میدونم:

اولا تو اسم کتاب، وجود "اسرار" به نظر یه کلمه بی معنی میاد.

واقعا چیزی به نام اسرار نوشتن میتونه وجود داشته باشه؟ رابرت مک کی تو مقدمه کتابش دو سه تا جمله داره، خیلی خوبن:"کتاب درباره واقعیات است نه رازهای نویسندگی". تنها چیزی که وجود داره اصول نوشتنه که اون هم از هزاران سال پیش تغییری نکرده. نه در طنز نوشتن و نه در جدی نوشتن.(البته بعضی وقتا حین مواجهه مخاطب با فیلم، اسراری هستن که یه فیلم بد از دید منتقدین رو به یه فیلم کالت تبدیل میکنن. اما فک نمیکنم این قابلیتی باشه که بشه تقلید کرد.)

دومین چیز بد، اینه که تو جلد کتاب اسمی از "وودی آلن" اومده در حالی که هیچ مقاله ای از ایشون وجود نداره. اسم ایشون تو خرید بنده بی تاثیر نبوده، گرچه اگه اسمی از ایشون نبود هم کتابو میخریدم، اما بهتر بود که اسمشون نباشه دیگه.

***

اگه به طنز علاقه دارین، کتاب خوبیه.

***

20 اردیبهشت کم کم داره میرسه