پینوشت: این نوشته، صرفا راجع به خودمه. و هیچ مصرف دیگه ای نمیتونه داشته باشه. میتونید به خودتون زحمت ندید.
***
بعضی وقتا به خودم افتخار میکنم.
میدونی تو خونه ای بزرگ شی که پدر یه کیهان خون دوآتیشه باشه و سدا و صیما و اخبارش منبع موثقی برای دنیای روزمره، احتمالا مدل ذهنیت یه خورده جهت دار بشه.
چیزی که تو خودم افتخار میکنم، اینه که سعی میکنم اونطوری فکر نکنم.
و بهتره باور کنید که کار سختیه.
***
یه دلیلش اینه که از بعضی چیزاشون خوشم میاد.
مثلا از اداهای روشنفکری(یا به قول برخی دوستان، روش اَن فکری) بدشون میاد.
آدمای خاکی تری هستن.
اما خوب همین چیزشون موجب یه رفتار دیگه میشه که ازش بدم میاد.
این که خاکی ترن باعث میشه به پول احترام نزارن(نمیگم به پولدار، میگم به پول. چون به هر دلیل روانشناسانه ای که میتونید راجع به من قضاوت کنید، از اشخاص پولدار حالم به هم میخوره) یا اگه دقیقتر بگم پول سازی رو کاری عبث بدونن و خوب ایدئولوژی شون رو مقدم تر از پول سازی بدونن.
این گزاره شاید گزاره درستی باشه(این که به ایدئولوژی بیشتر از هر چیز دیگه ای احترام بزاریم) اما وقتی غلط میشه که بخوای این گزاره رو تو زندگی بقیه هم به زور بگنجونی.
اگه بخوام یه مثال دم دستی بزنم، آیا بلند پخش کردن صدای اذان یا صدای هیئت ها کار خوبیه؟ مطمئنا نه. شاید کسی اصلا نخواد این جور صداها رو بشنوه.
و مطابق مثال بالا، شاید هم کسی نخواد طبق روش مثلا عرفانی شماها جلو بره. چرا باید به خاطر بعضی چیزا، کلا رفاه مردم دیگه رو زیر سوال برد و انکار کرد؟
(منظورم از رفاه مردم، دقیقا پوله وگرنه من به دلیل همون تنگ نظری ای که همون اول گفتم، از قرتی بازی هایی مثل کنسرت و پیست و ... بدم میاد. البته اگه پیستش با تیوب باشه مشکلی نداره.)
فعلا پول دربیار بعدش اگه خواستی زهد پیشه کن.
***
میگن یه باغبانی داشت زردآلوهای یه درخت رو میچید. همه شو میچینه جز یه دونه که بالای درخت میمونه.
هر کاری میکنه نمیتونه اون یه دونه رو بندازه پایین.
بعد نیم ساعت تلاش میگه:"او دا دَدَم خیراتی" (یعنی اونم برای روح پدرم خیرات کردم)
***
پی نوشت: از نوشتن این چرت و پرت ها عذر میخوام.
- ۹۶/۰۱/۲۶