موسیقی

یه زمانی کتاب نقد موسیقی علامه جعفری رو میخوندم.

تا اونجایی که یادمه کلا انتقاد کرده بود.

اگه اشتباه نکنم یه جایی یه همچین مثالی زده بود: "موسیقی مثل آدمیه که تو رو تشنه تا لب چشمه میبره اما بهت آب نمیده»

به نظر خودم حرف درستی میزنه.

موسیقی گرچه فرم خیلی چفت و بستی داره و تو رو احساساتی میکنه اما در آخر هیچ محتوای خاصی بهت نمیده.

اما الان که فک میکنم به نظرم موسیقی قرار نیست محتوایی به آدم بده. همچین قراری هم نداره.

موسیقی تو رو از لحاظ احساسی تا یه جایی میرسونه و وقتی که از جمع بُریدی و تنها شدی، اون موقع است که میتونی خودت محتوای خودتو از توش بکشی بیرون.

وقتی به چشمه رسوندت، خودت باید آب رو بخوری.

خودش به خودی خود، هدف نیست، بلکه ابزاریه برای خودشناسی.