سوالی که واسه خودم گاهی وقتها مطرح میشه، اینه که چه لزومی داره اگه حرفی داری بیای تو وبلاگ بزنی؟ مثلا چرا نمیری با کسی راجع بهش حرف بزنی و صحبت کنی؟
و فکر میکنم همین اشتباهی بود که من تا چند مدت پیش متوجه نبودم. فکر میکردم میان گفتن و نوشتن تفاوتی نیست. (البته لزومی هم نداره که حرفای بعدیم صحیح باشه. فقط فکریه که الان دارم.)
به نظرم، وقتی تو وبلاگ راجع به چیزی مینویسم، مثلا راجع به رفتارهای کسی انتقاد میکنم، شاید تا دو سه روز بعدش احساس کنم که نسبت به اون فرد این چیزا رو گفتم اما بعد دو سه روز، اینطور فکر میکنم که باید نسبت به خودم هم اون انتقادها رو داشته باشم و نسبت به خودم هم مواظب باشم.
وقتی با یه کسی صحبت میکنم، احساس میکنم مخاطبی دارم که باهاش حرف میزنم و مجبوره که به حرفام گوش بده(حداقل خیلی هامون نمیتونیم به کسی بگیم دیگه حرف نزن). اما این احساسی نیست که وقت نوشتن بهم دست میده. نوشتن یه جور حرف زدن جلو آینه است. مخاطب حرفات خودتی.
و به خاطر همین شاید تو نوشتن نوشته ای، اول میخواستم یه سوزن به فرد دیگه ای بزنم اما بعد دو سه روز احساس میکنم که یه جوالدوز به خودم زدم.
و به خاطر همین که حرف زدن راجع به یه مطلب، مخاطبی داره و اون مخاطب فرد دیگه ایه، فکر میکنم حرف زدن خیلی عمل ریاکارانه تری نسبت به نوشتن هست. در حالی که در نوشتن اصلا نمیدونی که خواننده با حرفهات موافقه یا نه. در حالی که در حرف زدن، گاه با توجه به بازخوردهایی که از دیگران حین حرف زدن باهاشون میگیریم، ممکنه حرفمونو تغییر بدیم. از این که شاید از روی چهره مخاطب، احساس کنیم که با ما موافق نیست، شاید حرفی که میخواستیم بزنیم را به گونه ای تغییر بدهیم تا نظرش را عوض کند و موافقمان شود.
و احساس میکنم نوشتن به مراتب عمل متواضعانه تری است. چرا که اصلا نمیدانی که مخاطبی داری یا نه. و یا اینکه کسی را مجبور نکرده ای تا بنشیند و حرفهایت را گوش کند.
یه تفاوت دیگه ای هم که احساس میکنم بین این دو تا وجود داره، اینه که تو صحبت کردن، کار فکری شاید به اون اندازه ای نباشه که حین نوشتن هست. شاید تو صحبت کردن خیلی وسواس به خرج ندیم اما احتمالا در نوشتن به خاطر اینکه دیگه بعدا نمیتونی خواننده رو پیدا کنی تا توجیهش کنی، سعی کنی بهترین چیزی که میتونی ارائه بدی رو بدی. در حالی که در حرف زدن خیلی امکانات بیشتری برای فهموندن حرفت به طرف مقابل داری(وقت بیشتری رو داری، حرف زدن راحت تره، از طریق حالات چهره و ... میتونی مقصودتو بیان کنی و شاید خیلی چیزای دیگه) و این لزوما یه ویژگی مثبت نیست و شاید گاهی مضر هم باشه. گاهی بیشتر بودن امکانات، به جای اینکه قدرت بیشتری بده، صرفا فرد رو تنبل میکنه. در حالی که در نوشتن، به دلیل کمتر بودن امکانات ارتباطی، دقت بیشتری صورت میگیره.
- ۹۵/۱۱/۱۶