غرور آدمها

"فرزند آدم را با فخرفروشی چه کار؟ او که در آغاز نطفه ای گندیده و در پایان مرداری بدبو است، نه میتواند روزی خویشتن را فراهم کند و نه مرگ را از خود دور نماید"

به نظر نمیرسه این حرف صرفا از روی این باشه که انسان نباید مغرور باشه. 

بلکه شاید بیشتر از این، ناظر به این باشه که اصلا انسان چی داره که به خاطرش مغرور بشه؟

هر چقدر که میگذره فکر میکنم حتی دین هم به حماقت و وحشی بودن انسان ها، معتقده و همونطور که قبلا گفتم انسان تنها تفاوتی که با سایر حیوانات داره اینه که میتونه به کمال برسه. 

یاد یکی از حکایتهای قدیمی اسلامی میفتم که در اون آدم خودشو میاد با حیوانات مقایسه میکنه و هر بار حیوانی برتری خودشو به آدم اعلام میکنه(ان خلق السماوات و الارض اکبر من خلق الناس) و در آخر آدم تنها چیزی که میتونه برای برتری خودش اعلام کنه وجود موجودیه که به انسان کامل میشناسنش. (شاید آدما بگن که ما عقل داریم، اما واقعیت اینه که خیلی از آدما از همون عقل هم در راه بیشتر به دست آوردن برای خودشون استفاده میکنن.)

تنها مزیتی که ما آدم ها داریم اینه که انسان های کامل از نظر ظاهری شبیه ما بودن.

فکر میکنم که اکثر آدمها تو همون سطح حیوانیتشون موندن. به همین خاطر یا به آدمها به دید یه حیوان نگاه میکنم یا اگر اشتباها این کارو نکنم، خودشون بالاخره حیوانیتشونو اثبات میکنن.(این متن دلیل بر این است که به خودم هم همین گونه نگاه میکنم). به خاطر همین هم فکر میکنم ناراحت شدن از دست آدمها کاری غیرعقلی و احمقانه است. منو اگه مار نیش بزنه، ازش ناراحت نمیشم. چون میدونم یه کاریه که واسش ساخته شده و احتمالا مشکل از من بوده که سر راهش قرار گرفتم. 

شاید یکی از دلایل غرور زیاده از حد آدما، جهلشون باشه. 

غَرَّهُ جَهْلُهُ

البته فکر میکنم جهت برعکسش هم درست باشه. یعنی جهل هم باعث غرور میشه و کسانی که خودشونو(و هر چیز متعلق به خودشون رو) افراد ارزشمندی بدونن، بیشتر به خاطر جهلشون باشه تا هر چیز دیگه ای.

این رو هم قبول دارم که برخی از آدم ها ممکنه به اون مقام انسانیت برسن.

اما نه رسیدن به همچین نقطه ای نه آسونه و نه موندن توش راحته.

و فکر میکنم بهترین درمان این غرور الکی، یاد مرگ باشه.

خیلی جالبه که خیلی از دغدغه ها، استرس ها، آرزوها، دلخوشیها و موفقیتها، ناراحتیها و شکستها و هر چیزی دیگه ای 200 سال دیگه که ما نیستیم، هیچ اثری ازشون نیست. به نظرم لذت بخشه. آرام و ساکت.

***

پینوشت:این قسمت برخلاف بالا که شاید یه خورده مستند باشه، هیچ سند و مدرکی نداره و صرفا نشخوارهای ذهن بیمار منه.

متن اصلی: فکر میکنم یکی از جالب ترین جوامع تو این زمینه خودبزرگ بینی جامعه ایرانی باشه. 

بسیاری از ماها پر از بادیم.

نمیدونم چرا وقتی که یکی از مسئولان دولتی گفت که ایرانیها نمیتونن یه آش بزباش هم درست کنن، خیلی از مردم ناراحت شدن. قبول دارم که یه عده ای باید ناراحت باشن، چرا که زحمت کشیدن و تلاش کردن. اما فکر میکنم 99 درصد مردم به خاطر این که واقعیت جامعه رو اون حرف نشون داده، ناراحت شدن. مردم از این که خودشونو سطح پایین ببینن، ناراحت میشن. بنابراین هرروز باید با یه سری حرفها بهشون امید بدی. هر روز چرندیاتی راجع به مدیران ایرانی در خارج از کشور منتشر میکنن تا بگن ما خوبیم. غافل از اینکه اون شخص اون کارو انجام داده نه ما ایرانیها.(عین همین که چون فکر میکنیم، انسانهای کامل شبیه ماها بودن پس ما هم جزو انسانها محسوب میشیم) ما در سطح همون بزباش هم نیستیم.

و فکر میکنم این اشتباه هم هرروزه داره تکرار میشه.

برخی افراد فکر میکنن که اون افرادی که جلوی پلاسکو سلفی گرفتن، افرادی معدود هستن. اما من اینطور فکر نمیکنم. فکر میکنم بسیاری از ماها اگه تو اون موقعیت بودیم، کاری جز اون انجام نمیدادیم.

و جالبتر از همه، افرادی هستن که فکر میکنن که کار آتش نشانها چیزیه که از جنگ تحمیلی ایران عراق شروع شده. به عبارتی این فرهنگ رو حاصل یک فرهنگ سازی 38 ساله میدونن. البته اگه خیلی دقیقتر بخوان بگن باید سالهای ریاست جمهوری و نخست وزیری برخی افراد رو کم کنن. چرا که مواضعی همسو با اینها نداشتن. کلا اگه اتفاقی خوب افتاد، مربوط به اینهاست و اگه اتفاقی بد بود، مربوط به دشمن. 

فکر میکنم با توجه به اینکه اولین گام واسه درمان یه بیماری فهم اینه که اون بیماری رو داریم، پیشرفت جامعه مون هم بسته به اینه که بفهمیم نقص داریم. آدمای بی فرهنگ و بی علم و حتی بی دین هستیم. فکر میکنم اولین گام این گامه.

***

به دلیل نوشتن این نوشته پراکنده عذر میخوام.