انسان های وحشی

یه احساسی که فکر میکنم دارم، اینه که نمیتونم احساس راحتی تو یه فضای جدی داشته باشم. 

اگه بخوام مثال بزنم،شاید برای من فضای استادیوم ها خیلی لذت بخش تر از فضای یک جمع فرهنگیه. 

راستش به وحشی بودن اکثر انسان ها و از جمله خودم اعتقاد دارم. 

ههمون تو خودمون یه بمب داریم.

این بمب شاید فیتیله های زیادی واسه انفجارش باشه. تنها تفاوتی که بین ماها هست، میزان حساسیت هر کدوم از ماها به اون فیتیله است.

فکر میکنم یکی از بدترین توحش ها اینه که جون خودمون رو از جون بقیه ارزشمندتر بدونیم.

موضوعی که فکر میکنم تو آخرای فیلم بتمن 2 بهش اشاره شده. یک کشتی پر از آدم های معمولی و کشتی دیگه پر از انسانهای مجرم.

آدمای هر کشتی هم یه ماسماسک دستشونه که میتونن اون یکی کشتی رو بترکونن و فکر میکنم اگه تا ساعت 11 یکیشون اون یکی رو داغان نکنه، دو تاشون هم داغان میشن.

نکته مهم و به نظرم درست ماجرا اینه که آدمهای معمولی زودتر به این نتیجه میرسن که بیاید کشتی مقابل رو بترکونیم.( یا آدمهای زندانی زودتر به این نتیجه میرسن که اون یکی کشتی رو نترکونیم)

گرچه فکر میکنم اینجای فیلم اشتباهه. راستش آدم های معمولی به نظرم اونقدر احمق هستن که زندگی خودشونو مهمتر بدونن. به خاطر همین فکر میکنم همون لحظه اول، کشتی مجرما رو میترکونن.

فکر میکنم آدم های معمولی از ریاکاریشونه که اینقدر خوب و بافرهنگ میگردن وگرنه باید هر لحظه تو سر و کله هم میپریدن.

و شاید به خاطر همینه که تو یه جمع فرهنگی ای که آروم کنار هم نشستن نمیتونم زیاد راحت باشم. احساس میکنم دارن ادا درمیارن.

***

پی نوشت: لطفا از روی این متن راجع به من قضاوت نکنید. اونقدرها هم آدم بدی نیستم.

بیشتر از این که بخوام رو انسان ها قضاوت داشته باشم، فکر میکنم واقعیت موجود اینه.

پی نوشت2: یه سوالی که تو مغزم میچرخه اینه که آیا انسان غیروحشی هم داریم؟ اینو باشه بعدا مینویسم.

پی نوشت3: دوست دارم بعدا هم از وحشی گریهای انسان ها بیشتر بنویسم. هر چقدر بیشتر بفهمم که وحشی بودن به چه معناست، شاید توان بیشتری برای اهلی کردن خودم داشته باشم.

گرچه اهلی شدن شاید کلمه زیاد خوبی به نظر نرسه، اما به نظرم همگی تحت فرمان و اهلی یه چیزی هستیم. اما چه بهتر که اگه اهلی یه چیزی میشیم، بین بقیه وحشی نباشیم.