من نبودم دستم بود، تقصیر آستینم بود

راستش زیاد از سیاست چیزی بلد نیستم و فکر نمیکنم خوب هم باشه که چیزی بدونم. 

نمیدونم حرفی که میزنم چقدر درسته، اما اینطور فکر میکنم که یکی از عوامل اینکه جامعه مون اینطوری شده(فکر میکنم وضعیتمون خیلی بده)، توهم دانشیه که تو کل جامعه هست و یکی از این دانش ها، سیاسته.

اما چیزی که چند روزه فکر منو یه خورده مشغول کرده، این ماجرای جناب آقای کریمی قدوسی هستش.

خیلی حرفها راجع بهش زده میشه اما یکی از جالبترین حرفا رو تو روزنامه کیهان دیدم:

کیهان 6 دی 95:"آقای کریمی قدوسی در جلسه حضور نداشت بنابراین تعهد اخلاقی و شرعی که بین ما بود که هیچ خبری بیرون نرود، از طرف ایشان داده نشده است."

درسته که چیزی از سیاست نمیدونم اما مینیمم چیزهایی از تاریخ صدر اسلام میدونم که بعضی وقتها میتونم رابطه شو با الان بررسی کنم.

یاد متنی از کتاب امام حسین علامه جعفری افتادم که یک چیزی رو از نفس المهموم نقل میکنن:

"{امام حسین} حتی پس از وفات برادر بزرگوارش امام حسن مجتبی، به تقاضای شیعیان عراق که از او میخواستند برود و در عراق حکومت عدل اسلامی را بر پا دارد، پاسخ مثبت نداد و به آنان گوشزد فرمود:

میان ما و معاویه تعهدی برقرار شده است. صحیح نیست که من آن را بشکنم, تا مدت آن عهد سپری گردد و آن گاه که معاویه مرد, در این باره میاندیشم و تصمیمی خواهم گرفت."

و امام حسین این عهد را نمیشکند با این که این عهد اصلا به او مربوط نبوده و مربوط به برادرش بوده است که ادعای خلافت نکند.

به نظر میرسه یکی دیگه از عوامل بدبختی جامعه ما این باشه که به عهد و پیمان توجهی نداریم. این یک چیز معقول و به نظر سیستمی هستش که هر کسی در هر جایی و با هر کسی، هر عهدی میده, نباید برخلاف اون عمل کنه.

احتمالا از فردا، بعدِ هر کمیسیون امنیت ملی، یکی کاست کمیسیون رو میده به خبرنگارا و بعدش این طور جواب میده که : "من که بهشون چیزی نگفتم. خودشون از کاست شنیدن." یا مثلا "من نبودم دستم بود، تقصیر آستینم بود".