با خودم درباره محدودیت ها

اولین نکته:

راستش من که نمیتونم زندگی بدون محدودیت رو تصور کنم.

اصولا بعضی محدودیت ها تو هر جامعه ای هست که بعضی افراد خوششون نمیاد به اون محدودیت ها، اعتنا کنن. منتها مشکلی که من دارم اینه که تا کجا میشه محدودیتها رو شکست؟ چون اینطوری که به نظر میرسه، محدودیت ها یکی یا دو تا نیست و زندگی پر از محدودیتهاییه که میشه شکستشون (و اول هر کدوم یه خورده لذت برد) اما تا کجا باید ادامه بدی؟

دومین نکته:

یه چیزی که به نظرم فوق العاده درست به نظر میرسه، اینه که نمیشه یک اعتقاد(یا فعالیت یا کار یا مکتب یا دین یا مسلک یا هر چیز دیگه ای) رو رها کرد و به اعتقاد(یا ...) دیگه ای باور داشت، بدون این که چهارچوب کاملی از اعتقادات جدید رو فهمید.

نکته سوم: 

فکر میکنم این متن از راسل رو قبلا هم منتشر کردم اما به دلیل علاقه ام به این حرف، میخوام یه بار دیگه بنویسم:

"افراد زیادی به من نامه میدهند و اظهار سرگشتگی و تحیر در زندگیشان میکنند، چرا که آنان دستورالعمل های سابق را کنار گذاشته اند و اکنون نمیدانند که کدام راه را انتخاب کنند. نوع فلسفه مورد اعتماد من باعث میشود تا مردم بدون یقین داشتن به صحت عملشان، آن را قاطعانه انجام دهد. من فکر میکنم هیچ کس نباید درباره ی هیچ چیز اطمینان کامل داشته باشد، اگر شما چنینید، یقینا(!) در اشتباهید؛ زیرا هیچ چیز شایسته اطمینان نیست، لذا هر کسی باید همیشه عقاید خود را با جزء مسلمی از تردید در نظر بگیرد و هر فرد باید این توانایی را داشته باشد که با داشتن تردید قاطعانه عمل کند. ژنرال جنگی هم از نقشه دشمن با خبر نیست اما ژنرالی خوب است که حدس صحیحی بزند. هر کسی در زندگی باید با حساب احتمالات کار کند"

به نظر میرسه شکستن محدودیت ها، یه چیزه و این که بتونی منافع یا ضرراشو تحمل کنی یه چیز دیگس.

در واقع اگه تصمیم گرفتم کاری انجام بدم، باید طاقت عواقب بعدیش(چه خوب و چه بد) رو داشته باشم و گرنه هر کسی میتونه هر کاری رو انجام بده.