پی نوشت 1: واقعا با علامه طباطبایی خیلی حال میکنم.تا حالا که یه خورده از کتاب (شیعه در اسلام ) و یه خورده از کتاب(شیعه ، مذاکرات علامه با هانری کربن) رو خوندم، نکته زیبایی که ازش گرفتم اینه که هیچ وقت سعی نمیکنه که حقانیت خودشو اثبات کنه، بلکه بیشتر سعی میکنه تا به حقیقت برسه. این یعنی همین که از اول یه حقیقتی رو واسه خودش در نظر نمیگیره و بعدش بخواد اونو اثبات کنه، بلکه از اول خودش به دنبال حقیقت میره و بدون هیچ گونه تعصبی(تاکیر میکنم ، بدون هیچ گونه تعصبی)این کارو انجام میده.
پینوشت 2: پینوشت 1 احساس منه و نظر مخالفتان تاثیری در نظر من ندارد:)
***
مقدمه1:فکر میکنم دلیل ناراحتی هر کسی اینه که به حقیقتی که مسلم میدونسته، توهین یا بر علیه ش حرفی زده بشه.
مقدمه2:حالا اگه کسی با توهین به شخصیتش، ناراحت بشه، در واقع خودشو و اعتقاداتشو حقیقت میدونسته که ناراحت شده.
مقدمه3:من خودم خیلی کم تر از این میدونم که بتونم حقیقت چیزی رو بفهمم(حتی کوچک ترین چیزها و کوچک ترین دانشها).پس چرا با دونستن چیزی تعصب به خرج بدم؟
اصل نوشته: با توجه به 3 مقدمه، فکر میکنم علامه جزو ارام ترین انسان های روی زمین بوده.
- ۹۴/۱۲/۲۲