اینطوری که به نظر میرسه، حرف زدن از عقیده خودت در کل روزهای سال و در هر روز چندین ساعت، کمکی نمیکنه که بقیه به عقیده تو احترامی بزارن و راجع بهش حتی فکر کنن و حتی شاید پاسخ عکس بده.
در واقع به نظر من بدترین راه برای اینکه عقیده ات رو اظهار کنی، اینه که صبح تا شب راجع بهش حرف بزنی. چرا که بقیه عقل دارن و مطمئنا وقتی ببینن که کسی موفق تر از بقیه هست، احتمالا دنباله رو فرد خواهند بود.( این چیزیه که من فعلا از "لا اکراه فی الدین" میفهمم.)
اولین گام امر به معروف وقتی هست که خودت بهش عمل کنی و اولین گام نهی از منکر هم وقتی هست که "خودت" به اون منکر عمل نکنی. متاسفانه در جامعه کنونی ای که داریم، حرف زدن به اولین گام تبدیل شده و عمل کردن هم تنها به گامی برای حرف زدن بیشتر تبدیل شده. اینجاست که از استعفا دادن یک مدیر، حرف ها زده میشه و تحسین ها میشه.
نکته دیگه ای که میتونم بهش اشاره کنم، اینه که احتمالا جایی شنیدین که قبل از کاری که میخواید انجامش بدید، اونو به کسی نگید. (اینطور میگن که بعد گفتنش، انگیزه برای انجام دادنش کمتر میشه.)
فکر میکنم اعتقادات دینی و کلا هر اعتقادی، هم در این قضیه صدق کنه. یعنی به نظر من کسی که راجع به اعتقاداتش هی حرف میزنه، کمتر از کسی بهش عمل میکنه که راجع به اعتقاداتش با افراد زیادی حرف نمیزنه.
- ۹۵/۰۹/۰۷
