خودشیرینی یا خودترشی!

سلام.

چن روزی هست که دارم به این فکر میکنم که کارایی که میکنم نه به خاطر رضایت دیگران باشه (اینکه دیگران ازم راضی باشن، یا این که کاری کنم تا بقیه خوشحال شن) و نه به خاطر شهوت خودم.

چیزی که توجهم بهش جلب شد ، این بود که من فقط فکر میکردم که نباید بر اساس رضایت دیگران تصمیم بگیرم و کاری کنم ، اما بعضا یه کارایی میکردم که مثلا با یکی لج کرده باشم یا این که حرص یکی رو دربیارم و امثال این ها.

یه خورده که بیشتر فکر کردم دیدم که ذات این کار که من به خاطر یکی دیگه یه کاری رو انجام بدم، احمقانه است، حالا چه این کار به خاطر رضایت اون باشه یا این که به خاطر عصبانی کردنش باشه.

به خاطر همین واقعا به نظرم یه سری از اخلاق ها با این که با هم متضاد به نظر میرسن ، اما جنس هر دوتاشون یکیه.به نظرم این مثال ها ، مثال های خوبی میتونه باشه:

تکبر یا خود کم بینی، خساست و یا ولخرج بودن، اهمیت ندادن به دیگران یا زیاد اهمیت دادن به دیگران، ریا و حرکات نمایشی و یا رک بودن ، عصبی بودن و یا خونسرد بودن و ...

علامه

پی نوشت 1: واقعا با علامه طباطبایی خیلی حال میکنم.تا حالا که یه خورده از کتاب (شیعه در اسلام ) و یه خورده از کتاب(شیعه ، مذاکرات علامه با هانری کربن) رو خوندم، نکته زیبایی که ازش گرفتم اینه که هیچ وقت سعی نمیکنه که حقانیت خودشو اثبات کنه، بلکه بیشتر سعی میکنه تا به حقیقت برسه. این یعنی همین که از اول یه حقیقتی رو واسه خودش در نظر نمیگیره و بعدش بخواد اونو اثبات کنه، بلکه از اول خودش به دنبال حقیقت میره و بدون هیچ گونه تعصبی(تاکیر میکنم ، بدون هیچ گونه تعصبی)این کارو انجام میده.

پینوشت 2: پینوشت 1 احساس منه و نظر مخالفتان تاثیری در نظر من ندارد:)

***

مقدمه1:فکر میکنم دلیل ناراحتی هر کسی اینه که به حقیقتی که مسلم میدونسته، توهین یا بر علیه ش حرفی زده بشه.

مقدمه2:حالا اگه کسی با توهین به شخصیتش، ناراحت بشه، در واقع خودشو و اعتقاداتشو حقیقت میدونسته که ناراحت شده.

مقدمه3:من خودم خیلی کم تر از این میدونم که بتونم حقیقت چیزی رو بفهمم(حتی کوچک ترین چیزها و کوچک ترین دانشها).پس چرا با دونستن چیزی تعصب به خرج بدم؟

اصل نوشته: با توجه به 3 مقدمه، فکر میکنم علامه جزو ارام ترین انسان های روی زمین بوده.

جامعه تورنتی

سلام.امروز همینطوری به عنوان مستمع آزاد رفتم سر کلاس شبکه و چیزای خیلی خوبی یاد گرفتم.

بحث راجع به سیستم انتقال رسانی torrent بود.(شاید بدونید اما باز میگم)این سیستم این جوریه که دیگه یک نفر سرور نیست که یک فایل رو فقط اون به همه انتقال بده بلکه هر کدوم از مخاطب ها(مشتری های فایل یا همون client) یه قسمتی از قایل رو دارن و هر کدوم هر قسمتی رو که داره با بقیه به اشتراک میذاره و اون جاهایی رو که نداره از بقیه میگیره.

حالا نکته ای که ازش خیلی خوشم اومد ، این بود که مثلا من 4 تا دوست ( یا همسایه ) تو سیستم تورنتی دارم که فایل ها رو با اونا به اشتراک میذارم و چیزایی رو که میخوام از اونا میگیرم.سیستم من این طوری کار میکنه که هر لحظه دنبال کسی میگرده که بتونه با سرعت بیش تری نسبت به مثلا یکی از اون چهارتا فایل ها رو انتقال بده.حالا دیگه یکی از اون 4 تا رو ول میکنه و با این یکی دوست میشه ( و با اون فایل ها رو به اشتراک میذاره).

اما اولین نکته ای که من ازش میفهمم اینه که واقعا واسه چی باید بعضی وقتها ، خودمونو با ادمایی که در سطح ما نیستن و فقط زمان و هزینه ما رو مصرف میکنن ، دوست باشیم؟به نظرم جامعه باید این طوری باشه که هر کسی با هم سطح های خودش رفت و امد کنه و همینطوری پیشرفت کنه و دوستای جدید پیدا کنه و ... .هر کسی هم تو قافله پیشرفت ، جا بمونه ، تقصیر خودشه.(به نظرم این فکر ، فکر درستی باشه.فکریه که به ادم انگیزه میده تا پیشرفت کنه و به بقیه امید نداشته باشه و کاراشو خودش با عزت نفس و اعتماد به نفس بالاتر انجام بده).اما کسی که در سطح بالاتری هستش ، در صورت نیاز سطح های پایینی بهشون باید کمک کنه.

دومین نکته اش هم اینه که این امکان هم هست که یکی دیگه تو رو ول کنه.پس نباید غره باشیم و در جا بزنیم ، بلکه باید فعالیت کنیم.هیچ وقت نمیتونیم یه سری ادمو که دوستشون داریم ، رو همیشه کنار خودمون نگه داریم.مگه این که یه فایده ای واسه شون داشته باشیم.(حالا قرار هم نیست که این فایده مالی یا هر چیز دیگه ای باشه، همین که به اندازه ای ادم باشیم که دیگران از بودن باهامون لذت ببرن ، کافیه.خود این که ادمی باشیم که بقیه بتونن بهمون محبت کنن ، یه فایده است واسشون.وگرنه میتونیم ادمی باشیم که وقتی ما رو میبینن ، حالشونو بدتر کنه.)

یه چن مدتیه به فکر اینم که واقعا باید روابطمو با دیگران چه جوری مدیریت کنم.فکر میکنم این پست ،شروع خوبی باشه واسم

نوشتن هم یه جور حرف زدنه

این روزها به دلیل یه سری تغییرات جدی، که دارم تو خودم ایجاد میکنم، به چیزای خاصی (خاص واسه من،شاید واسه شما خاص نباشه) فکر میکنم.

یکی از تغییراتی که تو خودم ایجاد کردم ، اینه که کلا کم تر حرف بزنم(چون قبل این فقط زر میزدم و هم مایه ناراحتی بقیه میشدم و هم این که خودمو ناراحت میکردم؛ پس تصمیم اصلیم این بوده که کم تر چرت و پرت بگم ، تا این که کم تر حرف بزنم.) حالا چیزی که حواس منو پرت میکرد این بود که تو دنیای واقعی و با اون زبون و دهنی که داشتم، خیلی کم حرف میزدم و وقتی وارد دنیای مجازی میشدم، همینطوری باز زر میزدم. این جا بود که به خودم اومدم و گفتم که واقعا این هم که مینویسی، در واقع یه جور حرف زدنه(و حرف زدن که فقط با دهن نیست). مگه به ما نگفتن که زبان در واقع چیزی نیست که با اون مکالمه میکنیم بلکه زبان، تفکر با خودت و در درون خودته. حالا هم که من تصمیم گرفتم تا کم تر چرت و پرت بگم، در واقع هدف اصلیم این بوده که کم تر ذهن خودمو مشغول چرت و پرت کنم، اما نوشتن هم در واقع یه جور مشغول کردن ذهنه، پس باید تو این زمینه هم کمتر چرت و پرت فکر کنم.

خدای گوسفندها،گوسفند نیست!

سلام.

داشتم به این فکر میکردم که ما مکلف نیستیم که بقیه رو از خودمون راضی نگه داریم ،اما مکلفیم و باید بکوشیم که بقیه رو نرنجونیم. 

خب پس کیو باید راضی کنیم؟ما فقط مکلفیم که خدامونو از خودمون راضی کنیم.

خدای هر کسی کیه؟به نظرم خدای هر کسی درواقع میتونه اوج آمالش باشه،نهایت کس و چیزی که میتونه باشه.فراموش نکنم که هر کس داره با دید خودش ،خدا رو مبینه.پس در واقع میشه گفت که راضی کردن خدامون ،در واقع مثل راضی کردن خودمونه.اما چون خدا رو چیزی خارج از خودمون احساس میکنیم ، در واقع به وسیله اون میتونیم از بیرون خودمونو ببینیم.خودمون ،واسه خودمون از بیرون نسخه تجویز کنیم.

پس یادم باشه که بزرگی خدای هر کسی به خود شخص بستگی داره.(یاد اون جمله افتادم که میگفت : احتمالا گوسفندها هم ،خدا رو به شکل گوسفند میدونن)دقیقا ما انسان ها تصوری که از خدامون داریم ،به همین اندازه سطحیه.اما همش احساس میکنیم که همه چیو میدونیم. 

شریعتی! عاشقتم

امروز دیوونه شدم؛ برای اولین بار یکی از سخنرانیای دکتر شریعتی رو شنیدم. واقعا فوق العاده عبرت اموز بود. سخنرانی "مسئولیت شیعه بودن".

اولین نکته ای که بهش اشاره میکنه اینه که شیعه در تعریف ایمان، نکته ای رو بهش اضافه کرده و اون عبارت است از اصالت عمل. این یعنی این که عالم بی عمل هیچ تفاوتی با یک کودن بی عمل نمیکنه. تنها چیزی که باعث تمایزشون میشه، عملشونه. "عمل، ایجاد کننده واقعیت و حقیقت است، و بی‌عمل، اعتقاد و عدم اعتقاد به چیزی، مساوی است."و این رو من خودم اسمشو میزارم "اصالت فعل" در برابر "اصالت اسم"(البته که من عددی نیستم اما به نظرم بعضی وقتها واسه این که یه چیزی رو بفهمی شاید لازم باشه ، اسم گزاریاشو خودت انجام بدی ؛ همونطور که میگن بهترین خلاصه نویسی اونیه که خودت انجام بدی) و به همین دلیله که ما خیلی وقتها به اشتباه فکر میکنیم که اگر شخصی "اسم"مسلمان روش بود ، پس مستحق بهشته و کسی که اسم "آتئیست"روش باشه، مستحق جهنمه. این جمله شریعتی به نظرم مفهوم درستی رو منتقل میکنه به این نحو که مثلا یه انسان آتئیست با توجه به اعمالش، بهشت بهش اختصاص پیدا میکنه و یا نمیکنه و عقیدش تاثیر زیادی رو این پروسه نداره. البته که همون عقیدش بوده که به عمل منجر شده ،پس در واقع این طور هم میتوان گفت که با توجه به عمل میشه به عقیده پی برد(به نظرم کاملا برگشت پذیره.) پس کسی که به اصطلاح مسلمونه ، رو باید به عملش نگاه کرد و نه این که خودش رو چه چیزی میدونه.

"زیرا که "بد" و "خوب" ، "ایمان" و "کفر" و "شیعه بودن" و "شیعه نبودن"، بعد از عمل است که تحقق می‌یابد." این جمله اش هم به خودی خود یه هنره.واقعا  اند (end) مفهوم و اند جمله است(البته به نظر من؛شاید خیلیای دیگه به این جمله به اندازه پشیزی هم ارزش نزارن)

نکته دومی که بهش اشاره میکنه ، "هنر برای هنر" و "علم برای علم"ه.چیزی که با این توجیه بر سر کار میاد که میگه من برای راهنمایی نیامده ام و فقط چیزهای گوناگون رو تحلیل میکنم و نتایجش رو میگم اما انتظار هیچ راهنمایی از من نداشته باشید و به علم یا هنر، هیچ ربطی نداره که چی خوبه یا چی بده، چی به نجات انسان ها ختم میشه و چی به هلاکت انسان ها. چیزی که در اول با ادعای ازادگی میاد اما در نهایت اسیر و برده افکار اشرافی گری و "علم و هنر برای تفریح" میشه. نکته ای که یادم اومد و دوست دارم اینجا بگم ، اینه که مثلا یکی میگه که من ازادم هر چقدر غذا خواستم بخورم. جواب زیبایی که این موقع به اون شخص میدن اینه که تو ازادی اما وقتی که این کارو میکنی در واقع برده اون غذا شدی. پس وقتی کسی ازادانه به دنبال شهوت خودش میره،در واقع ازاد نیست بلکه برده شهوت خودش شده.

بعدش به نکته مهم سخنرانیش میرسه:"مذهب برای مذهب".

چیزی که فقط به خود مذهب اصالت میده و میخواد که فقط یه نمازخون حرفه ای یا ... تبدیل بشه،و به این که نهایت انسان و اوج ارمان های انسان چیه ،اهمیتی نمیده.مذهبی که از شناختن افکار واهمه داره.مذهبی که فقط جای خودش مونده و پیشرفت نمیکنه.اوج افکار خودش رو در این میدونه که مثلا چرا نماز سه رکعته یا چهار رکعته و به نظرم ترسناک ترین چیز واسه این مذهب، اینه که با افکار "امام علی " و "امام حسین " اشنا بشه.امامی که به خاطر "مصلحت" ، حقیقت رو زیرپا نذاشت.یا امامی که به خاطر حقیقت ، جون خودش و خونوادشو فدا کرد.و اونچنان مذهبی هیچ وقت نمیتونه در برابر این مذهب حقه دووم بیاره.

فقط میتونم بگم خیلی عالی بود.