در غم یک عزیز

هیچ وقت فکر نمیکردم دلم به این اندازه برای کسی تنگ شود. یعنی من آنطور آدمی نیستم که دلم برای کسی تنگ شود. اما این بار ...

هر جایی که میروم و چهره ای شبیه چهره او را میبینم، پیش خودم میگویم خدایا خودشه. اما همیشه بعد کمی دقت میفهمم که باز اشتباه کرده ام.

هر جا ماشین ال90 سفید رنگی میبینم، میگویم خدایا چه میشود راننده اش او باشد. اما باز هم، هر بار از این که او نیست، ناراحت و دلخسته میشوم.

اصلا چرا تهران اینقدر جمعیت دارد که برای هر فردی چند مشابه داشته باشد؟ شاید هم من هر فردی را به چشم او میبینم.

بدن تنومندی داشت. فکر نمیکنم در فامیل کسی میتوانست او را در کشتی شکست دهد. اما حیف که مشتی سلول های اضافی، هر کسی را میتواند از پای در بیاورد.

الان هم که دو سال از وفاتش میگذرد، باور نکرده ام. 

اما نمیدانم چرا هنوز هم دلتنگشم. هر وقت و هر جا فردی شبیهش را میبینم، پیش خودم میگویم شاید خودش را پنهان کرده تا چند سالی را به تنهایی زندگی کند. هنوز هم دنبالش میگردم.

در فامیل او را بیشتر از هر کس دیگری دوست داشتم.

از نگاه کردن به او روحیه میگرفتم. اعتماد به نفسم چند برابر میشد. از اینکه کنارش بشینم لذت میبردم. و از این که بین فامیل ها مرا تحویل میگرفت، احساس غرور میکردم. در فامیل آدم خودساخته ای که به مراتب خوبی رسیده باشد، زیاد نداریم. 

از بچگی تهران آمدنم یا به خاطر او بود یا به خاطر پدرش یعنی داییم. 

غم پسر، پدر را هم با خود برد. 

و ما دلتنگ تر از همیشه. برای کسی که بتوان دوستش داشت.

***

مرگ پدر شاید بدترین تجربه ای است که یک دختر نوجوان از زندگی میتواند داشته باشد.

شاید ازدواج کردن راه مناسبی برای ادامه زندگیش بود.

هیچ وقت فکر نمیکردم مرگ یک پدر بتواند چنین تاثیر بزرگی در زندگی فرزند داشته باشد.

اگر هنوز هم زنده بود، مطمئنم و مطمئنم که زندگی خیلی ها جور دیگه ای میشد.

***

این متن را نوشتم تا شاید بتوانم فراموش کنم.