پیش نوشت:اون روز تو مترو مردی رو دیدم که بر خلاف بقیه که وقتی از مترو پیاده میشن ، به سمت در خروجی هجوم میبرن ، وقتی از مترو پیاده شد در نهایت ارامش بود و وقتی هم که میخواست مترو یه مسیر دیگه رو سوار شه و اون مترو جلوی اون،دراش یسته میشد و او هیچ کوششی نکرد تا فرار کنه و یه جوری خودشو به مترو برسونه و با نهایت ارامش رفت تا رو صندلی بشینه و منتظر متروی بعدی باشه،یه لحظه با خودم گفتم که ای کاش من هم چنین ویژگی ای داشتم و اثر اون لحظه تا حدی بود که تا همین الان هم ، آن چنان حسی رو دارم.
متن اصلی:فکر میکنم یکی از چیزهایی که باعث همچین ارامشی میشه اینه که کاراتو سروقت انجام بدی و نزاری تا دقیقه اخر.
همچین افرادی ، موقع مرگ هم خیلی شادترن و چیزی برای انجام دادن ندارن.برخلاف خیلیها که با یه سری ارزوهای دور و دراز دنیایی دارن دنیا رو ترک میکنن.
یه خورده هم راجع به آرزو داشتن فکر کردم:
راستش من خودم دلیل یکی از عقب موندگی های خودمون رو یه ضرب المثل میدونم:"آرزو بر جوانان عیب نیست."نکته ای که من از این ضرب المثل میفهمم اینه که مردم بهم بگن : "طرف جوونه.بزار هر چقدر میخواد آرزو کنه."گرچه شاید شما منظور دیگه ای از این ضرب المثل بفهمید ، اما به نظر من ته تهش یه همچین نتیجه ای میده.
اما برعکسش اینکه آرزوهای زیادی نداشته باشی،به نظرم به این معنیه که آینده واست بی اهمیته.اما به نظرم این نکته یه نقطه ضعف نیست.چرا که پیش خودم احتمال بالایی میدم که همچین شخصی بیشتر فکرشو واسه الانش بزاره و کسی که بیشتر از آینده اش واسه الانش تلاش کنه ، به نظرم احتمال موفقیتش بیشتره.
اما یه چیزی که هس ، اینه که همونطور که قبول کردن محض چیزی در بیشتر موارد اشتباهه ، رد کردن مطلق چیزی هم در اکثر موارد اشتباهه.منظورم تو این مطلب اینه که من نمیگم که آرزو داشتن اشتباه محضه ، نه چیز اشتباهی نیست اما بشروطها.به نظرم شرط اشتباه نبودنش هم اینه که حداقل از همین امروز شروع کنی و به سمت اون هدف و آرزو نزدیک بشی.
- ۹۵/۰۳/۰۳